Cynk w moczu, ilościowo

Ilościowe oznaczanie cynku w moczu, łącznie z  określeniem wydalania dobowego (w DZM). Cynk jest pierwiastkiem śladowym o bardzo istotnych funkcjach w organizmie. Jest składnikiem i kofaktorem ponad 300 enzymów i fizjologicznie istotnych białek, w tym anhydrazy węglanowej, fosfatazy zasadowej, karboksypeptydazy, polimerazy RNA i DNA, dehydrogenazy alkoholowej. Związanie cynku wpływa na aktywację insuliny. Dzięki temu cynk wpływa na metabolizm węglowodanów i białek, mineralizację kości, układ odpornościowy, produkcję prostaglandyn, funkcje wątroby, gojenie się ran itd. Niedobory cynku prowadzą do karłowatości i hipogonadyzmu (szczególnie u dzieci: zespół Brandta -  akrodermatoza), niedoborów odporności, marskości wątroby itd. U dorosłych z niedoborem cynku wiążą się choroby skóry, wypadanie włosów i łamliwość paznokci, chroniczne zmęczenie i spadek libido. Nadmiar cynku w naturalnej diecie nie stanowi problemu klinicznego, suplementowany w zbyt dużych dawkach cynk może wpływać negatywnie na odporność organizmu i zwiększać ryzyko nowotworu (np. stercza).  Jedynym znanym efektem nadmiaru cynku jest możliwość obniżenia absorpcji miedzi, które prowadzi do hypokupremii i niedoboru żelaza, mogącego doprowadzić do anemii. Niezaabsorbowany w przewodzie pokarmowym cynk wydalany jest z kałem. Zaabsorbowany cynk wydalany jest z moczem, przy czym, w warunkach fizjologicznych,  ilość cynku w moczu zależy od diurezy, podaży w diecie i przyswajalności. Na utratę cynku w moczu wpływają stany patologiczne i leczenie związkami chelatującymi. Wzrost wydalania cynku następuje w przypadku: alkoholizmu, alkoholowej marskości wątroby, zaburzeń metabolizmu białek oraz węglowodanów prowadzących do miażdżycy lub cukrzycy (typu II), współistnienia porfirii ostrej i proteinurii, zatrucia ołowiem. Wskazaniami do oznaczenia cynku w moczu są zespół Brandta u niemowląt, odżywianie pozajelitowe, choroba Crohna, marskość wątroby, zespół nerczycowy, wolne gojenie się ran.

Wzrost wydalania cynku następuje w przypadku: alkoholizmu, alkoholowej marskości wątroby, zaburzeń metabolizmu białek oraz węglowodanów prowadzących do miażdżycy lub cukrzycy (typu II), współistnienia porfirii ostrej i proteinurii, zatrucia ołowiem.