Fruktozamina

Oznaczenie stężenia fruktozaminy  w surowicy krwi. Badanie pozwala na retrospektywną ocenę stężenia glukozy w okresie trzech 3 tygodni przed pobraniem próbki krwi, istotną dla monitorowania  cukrzycy i skuteczności jej leczenia. Fruktozamina  (izoglukozamina) powstaje w wyniku nieenzymatycznej, trwałej glikacji  białek osocza krwi, głównie albumin, prowadzącej do powstania  ketoaminy. Wzrost stężenia glukozy w krwi przekłada  się na wzrost stężenia fruktozaminy, tak, jak to się dzieje w przypadku glikowanej hemoglobiny (HbA1c) w erytrocytach. Ze względu jednak na krótszy czas półtrwania białek osocza w porównania do okresu życia erytrocytów, stężenie fruktozaminy jest markerem krótkoterminowym. Badanie stanowi alternatywę w przypadkach, gdy oznaczenie HbA1c jest niewiarygodne, np. w przebiegu chorób wpływających na czas życia erytrocytów. Badanie jest przydatne także w diagnostyce cukrzycy ciężarnych. Na stężenie  fruktozaminy wpływają natomiast stany i choroby oddziałujące na stężenie białek w surowic, dlatego oznaczenie fruktozaminy jest niewiarygodne u chorych na zespół nerczycowy, marskość wątroby lub w przebiegu ostrej fazy. Badania nie należy wykonywać, gdy stężenie albumin w surowicy jest mniejsze niż 30 g/l.

Wzrost stężenia: wzrost stężenia glukozy (cukrzyca),

Obniżenie stężenia: stany z obniżonym stężeniem białka: choroby wątroby, choroby nerek, stany ostrej fazy, dysproteinemie, niedożywienie.

Nie wykonywać przy stężeniu albumin <30g/l.