Giardia lamblia IgM i IgG w surowicy, met IIF

Lamblia intestinalis  (L. intestinalis),  Giardia lamblia,  jest pierwotniakiem,  wiciowcem, kolonizującym nabłonek jelita czczego, dwunastnicy i pęcherzyka żółciowego zarażonych ludzi i zwierząt, powoduje chorobę lambliozę (giardiozę), należącą do chorób brudnych rąk.  Zarażenie lamblią szerzy się drogą pokarmową, poprzez zanieczyszczone kałem pokarmy i wodę. Lamblia jest odporna na czynniki środowiska - przeżywa do 3 miesięcy w wodzie, również chlorowanej, w wilgotnym kale do 3 tygodni, utrzymuje się w glebie i na skażonych powierzchniach. Objawy choroby, o ile,  występują, są niecharakterystyczne (nudności, gwałtowna wodnista biegunka, wzdęcia, zmęczenie). Przeciwciała IgM specyficzne dla antygenów pasożyta wytwarzane są u 100% osób zarażonych i pojawiają się  w mniej więcej w 3 tygodniu choroby. Utrzymują się w surowicy zwykle przez 3-4 miesiące, a w niskich mianach nawet do 6 miesięcy. Obecność IgM świadczy o ostrym okresie choroby. Przeciwciała IgG  wytwarza ok. 70% zarażonych, pojawiają się one w surowicy w połowie ostrego okresu choroby i w niskich mianach  mogą utrzymywać się do 2 lat. Obecność przeciwciał IgG w surowicy (przy braku przeciwciał IgM) wskazuje na fazę przewlekłą choroby lub fazę ozdrowieńczą. Podstawowym badaniem w rozpoznaniu giardiozy jest jednakże wielokrotne badanie kału na obecność cyst  i trofozoidów G. lamblia oraz wykrywanie w kale antygenów pasożyta metodami immunofluorescencyjnymi.