Test jakościowy pozwalający na równoczesne wykrycie w surowicy krwi antygenu HIV –  białka 24 (p24) oraz przeciwciał wytworzonych przez badanego, swoistych dla antygenów otoczki HIV-1 (grupy M i O) i HIV-2. Ludzkie wirusy niedoboru odporności HIV-1 i HIV-2 należą do rodziny Retroviridae. Oba wirusy są czynnikiem etiologicznym zespołu nabytego niedoboru odporności (AIDS). Wirusy HIV-1 i HIV-2 wykazują podobieństwo. W konserwatywnych rejonach ich genomów, kodujących białka rdzeniowe, homologie wynoszą około 60%, w mniej konserwatywnych, kodujących białka zewnętrzne, homologia jest mniejsza niż 40 %. W rezultacie antygeny otoczkowe obu wirusów wykazują niewielką reaktywnością krzyżową. Wśród HIV-1 wyróżnia się grupę M o podtypach A-H i grupę O. Każdy z wirusów zawiera unikalne geny i wykazuje charakterystyczny dla siebie przebieg zakażenia. W przypadku HIV-2 szybkość replikacji wirusa i postępy choroby są wolniejsze niż w przypadku HIV-1, a spadek liczby limfocytów T u chorego i wiremia są mniejsze. Ogólnie, zakażenie HIV-2 daje lepsze rokowania niż zakażenie HIV-1, powodujące szybszą progresję AIDS. Uwzględnienie w teście wirusowego antygenu p24 pozwala na wczesne rozpoznanie wirusa, gdyż jego obecność w krwi jest stwierdzana już w 2 do 8 tygodni po zakażeniu i wyprzedza przeciwciała anty-HIV, wykrywane od  4 do 12 tygodni po zakażeniu. Wykonanie testu łączącego oznaczenie antygenu wirusa i przeciwciał pacjenta, wytworzonych w wyniku kontaktu z wirusem (Test combo), pozwala na zwężenie okienka diagnostycznego i wcześniejsze wykrycie zakażenia w porównaniu do testów oznaczających wyłącznie przeciwciała. Wykrycie obecności przeciwciał należy potwierdzić metodą Western blot.