IgE sp. D2 - Dermatophagoides farinae

Ilościowe  oznaczenie in vitro  w surowicy krwi przeciwciał klasy IgE specyficznych w stosunku alergenów Dermatophagoides farinae, przydatne w diagnostyce alergii. D. farinae należy do grupy roztoczy kurzu domowego  występujących przede wszystkim w kurzu domowym. Alergia IgE zależna na ich produkty jest jedną z najczęstszych chorób alergicznych na świecie, atakując górne i dolne drogi oddechowe, oczy, skórę a rzadziej przewód pokarmowy. Niekiedy dochodzi do ogólnoustrojowych reakcji alergicznych bez względu na sposób ekspozycji na alergeny. Alergeny roztoczy,  w tym gatunku D. pteronyssinus, mają bliski kontakt ze skórą i nabłonkiem błon śluzowych. Poza bardzo licznymi alergenami (tj. alergizującymi cząsteczkami – alergenami molekularnymi), roztocza kurzu domowego, w tym D. pteronyssinus, posiadają szereg adiuwantów wrodzonej reakcji odpornościowej, również odpowiedzialnej za niepożądane efekty. Źródłem alergenów wziewnych roztoczy,  atakujących  błony śluzowe dróg oddechowych i skóry, są cząstki kału i w mniejszym stopniu, fragmenty ciał martwych osobników. Kał roztoczy wzbijany jest przejściowo w powietrze podczas zamiatania, odkurzania lub zmiany pościeli. Cząsteczki są na tyle małe, że przenikają do górnych i dolnych dróg oddechowych oraz wchodzą w kontakt ze skórą i oczami. Kał roztoczy, poza produktami przemiany materii, zawiera niestrawione składniki pokarmowe otoczone błoną perytroficzną zawierającą proteolityczne enzymy trawienne, które umożliwiają pozaustrojowe trawienie pokarmu (roztocza są koprofagami). Poza alergenami indukującymi syntezę swoistych przeciwciał IgE (mediatora alergii), cząstki odchodów roztoczy i ich martwe ciała zwierają chitynę, DNA roztoczy, DNA i endotoksyny bakterii, które mogą jako adiuwanty wrodzonej odporności przyczyniać się do niespecyficznego zapalenia nosa, płuc i skóry. Spośród wszystkich znanych alergenów molekularnych D. farinae, głównymi alergenami są Der f 1, Der f 2, Der f 11 i Der f 23. Stwierdzono wysoki stopień reaktywności krzyżowej pomiędzy ekstraktami D. pteronyssinus i D. farinae.  Ponadto wysoki stopień reaktywności krzyżowej obserwuje się pomiędzy alergenami molekularnymi: Der f 1,  Der f 2 i Der f 23  D. farinae  a, odpowiednio: Der p 1, Der p 2 i Der p 23 D. pteronyssinus. Tropomiozyny (tu: Der p 10 i Der f 10) odgrywają ważną rolę w reaktywności krzyżowej roztoczy  Dermatophagoides  z skorupiakami (krewetki, homary, kraby, raki) i mięczakami (małże, ostrygi, przegrzebki, małże, uchowce, ślimaki, kalmary, ośmiornice, mątwy). Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W raporcie wyniku podana jest półilościowa skala RAST/EAST ułatwiająca ocenę ryzyka alergii skorelowanego z uzyskaną wartością liczbową. W teście wykorzystano ekstrakt alergenów D. farinae d2 (D2).