IgE sp. F3 - dorsz

Ilościowe oznaczenie in vitro  w surowicy krwi, z wykorzystaniem ekstraktu dorsza, przeciwciał klasy IgE specyficznych w stosunku do  alergenów dorsza, przydatne w diagnostyce alergii. Alergia na mięso ryb, jest istotnym problemem ze względu na częstość (najwyższy odsetek przypadków po alergii na alergeny jaj, mleka, orzeszków ziemnych i skorupiaków); możliwe bardzo ciężkie objawy, łącznie z anafilaksją (nawet w przypadku testów skórnych); utrzymywanie się objawów przez całe życie; termostabilność i lotność alergenu głównego. Mączka rybna stanowi rozpowszechniony alergen ukryty w żywności przetworzonej. W przypadku dorsza: bałtyckiego (Gadus callarias) i atlantyckiego (Gadus morhua), alergenami głównymi jest małe, odporne na obróbkę cieplną, mięśniowe białko wiążące wapń, parwalbumina, odpowiednio: Gad c 1 lub Gad m 1. Wywołuje ono reakcję alergiczną u osób uczulonych po ekspozycji drogą pokarmową lub oddechową. Reakcje alergiczne występują często  u osób eksponowanych na alergeny dorsza w wyniku narażenia zawodowego. Objawy alergiczne wzmagają się w przypadku niecałkowitego trawienia mięsa dorsza, gdyż rozkład proteolityczny wpływa na osłabienie alergenności. Objawy alergii na dorsza mogą dotyczyć jednego narządu, układu lub mieć charakter uogólniony, wykazując charakter od łagodnego do ciężkiej anafilaksji. Występują niekiedy w czasie krótszym niż 1 minuta po ekspozycji na alergen. Alergia może manifestować się uogólnionymi objawami skórnymi jak: pokrzywka; objawami miejscowymi jak: zespół alergii jamy ustnej, OAS (ang. oral allergy syndrome), obrzęk krtani czy obrzęk naczynioruchowy; objawami z układu pokarmowego jak: skurcze brzucha, biegunka, wymioty; objawami z układu oddechowego jak skurcz oskrzeli; nieżyt nosa i nieżyt nosa i spojówek oraz niekiedy, objawami ogólnymi –  anafilaksją wysokiego stopnia. Dochodzi do klinicznej reaktywności krzyżowej alergenów dorsza i makreli, śledzi i gładzicy. Parwalbumina dorsza, Gad c 1, reaguje krzyżowo z parwalbuminami łososia (Sal s 1) i rdzawca (The c 1).  Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W raporcie wyniku podana jest półilościowa skala RAST/EAST ułatwiająca ocenę ryzyka alergii skorelowanego z uzyskaną wartością liczbową. W teście wykorzystano ekstrakt alergenów dorsza F3 (f3).