Mycoplasma pneumoniae IgG

Oznaczenie poziomu przeciwciał IgG specyficznych dla  Mycoplasma pneumoniae  w surowicy. Badanie wykonywane w diagnostyce różnicowej zakażenia M. pneumoniae, wywołującej atypowe zapalenie płuc, oskrzeli i tchawicy, szczególnie u starszych dzieci, młodzieży i młodych dorosłych, a także u osób powyżej 65 roku życia. M. pneumoniae należy do najmniejszych wolnożyjących drobnoustrojów. Bakteria jest najbardziej znana jako przyczyna atypowego zapalenia płuc. Patogen ten najczęściej jednak jest powodem zapalenia tchawicy, oskrzeli i oskrzelików. Większość zakażeń M. pneumoniae ma przebieg łagodny i jest samoograniczającym się procesem. Zakażenia rzadko wymagają hospitalizacji i prawie zawsze kończą się całkowitym wyzdrowieniem. M.pneumoniae przenoszona jest drogą kropelkową poprzez bliski kontakt. Okres inkubacji wynosi  2 – 3 tygodni. M. pneumoniae może przetrwać w drogach oddechowych przez kilka miesięcy, a u osób z obniżoną odpornością nawet kilka lat. Drobnoustrój jest częstą przyczyną zapalenia płuc u dzieci w wieku 5 – 9 lat,  nastolatków, młodych dorosłych, szczególnie w zbiorowiskach ludzkich jak akademiki i koszary  oraz u osób powyżej 65 roku życia. Cięższy przebieg zakażenia jest zwykle związany z zaburzeniem odporności lub współistniejącymi schorzeniami. Diagnostyka serologiczna jest pomocna w diagnostyce różnicowej zakażenia. Oznaczenie przeciwciał IgG swoistych dla M. pneumoniae należy wykonywać łącznie z oznaczeniem poziomu IgM, gdyż dodatni wynik badania może być skutkiem kontaktu z drobnoustrojem w przeszłości. Ostateczne rozpoznanie zakażenia wymaga udokumentowania serokonwersji poprzez wykonanie dwóch oznaczeń w odstępie 2 – 4 tygodni i określenie różnic pomiędzy  wynikami. U niektórych dzieci stężenia IgG specyficznych dla M. pneumoniae pomimo zakażenia mogą pozostawać niewykrywalne, a u części dorosłych odpowiedź w klasie IgG może być opóźniona.

Przeciwciała heterofilne.

Wzrost: przebyte zakażenie M.pneumoniae, przybiegające zakażenie M.pneumoniae.