Mycoplasma pneumoniae IgM

Krótko o badaniu

Oznaczenie poziomu przeciwciał IgM specyficznych dla  Mycoplasma pneumoniae w surowicy krwi żylnej. Badanie wykonywane w diagnostyce różnicowej zakażenia M.pneumoniae. 

Więcej informacji

Oznaczenie poziomu przeciwciał IgM specyficznych dla  Mycoplasma pneumoniae w surowicy. Badanie wykonywane w diagnostyce różnicowej zakażenia M.pneumoniae, czynnika etiologicznego atypowego zapalenia płuc, oskrzeli i tchawicy, szczególnie u starszych dzieci, młodzieży, młodych dorosłych, a także u osób powyżej 65 roku życia. Badanie wykonywane w diagnostyce różnicowej zakażenia M. pneumoniae. M. pneumoniae należy do najmniejszych wolnożyjących drobnoustrojów. Bakteria jest najbardziej znana jako przyczyna atypowego zapalenia płuc. Patogen ten najczęściej jednak jest powodem zapalenia tchawicy, oskrzeli i oskrzelików. Większość zakażeń M. pneumoniae ma przebieg łagodny i jest samoograniczającym się procesem. Zakażenia rzadko wymagają hospitalizacji i prawie zawsze kończą się całkowitym wyzdrowieniem. M.pneumoniae przenoszona jest drogą kropelkową poprzez bliski kontakt. Okres inkubacji wynosi  2 – 3 tygodni. M. pneumoniae może przetrwać w drogach oddechowych przez kilka miesięcy, a u osób z obniżoną odpornością nawet kilka lat. Drobnoustrój jest częstą przyczyną zapalenia płuc u dzieci w wieku 5 – 9 lat,  nastolatków, młodych dorosłych, szczególnie w zbiorowiskach ludzkich jak akademiki i koszary  oraz u osób powyżej 65 roku życia. Cięższy przebieg zakażenia jest zwykle związany z zaburzeniem odporności lub współistniejącymi schorzeniami. Diagnostyka serologiczna jest pomocna w diagnostyce różnicowej zakażenia. Dodatni wynik badania w kierunku obecności przeciwciał swoistych dla  M.pneumoniae w klasie IgM wiąże się zwykle z ostrym zakażeniem drobnoustrojem. Nie ma jednak jednoznacznych danych określających czas utrzymywania się wykrywalnego poziomu przeciwciał IgM po zachorowaniu. W diagnostyce serologicznej rekomendowane jest  jednoczesne wykonywanie oznaczenia przeciwciał w klasie IgG i IgM. Dla stwierdzenia przybiegającego zakażenia zwykle wystarczy pojedyncze oznaczenie przeciwciał IgM, ale ostateczne rozpoznanie zakażenia wymaga udokumentowania serokonwersji poprzez wykonanie dwóch oznaczeń w odstępie 2 – 4 tygodni i określenie różnic pomiędzy  wynikami. U osób z zaburzeniami układu odpornościowego produkcja przeciwciał może być zaburzona, co może utrudniać rozpoznanie.

Przygotowanie do badania

Brak szczególnych wskazań.

Czynniki mogące mieć wpływ na wynik badania

Możliwe przyczyny odchyleń od normy