Pakiet alergenów roztoczy (Der p 1, Der p 2, Der p 10, Der p 23), met. ImmunoCAP.

Diagnostyka oparta na ekstraktach alergenów roztoczy kurzu domowego Dermatophagoides pteronyssinus (D. pteronyssinus)  jest nieprecyzyjna ze względu na utratę w trakcie preparatyki istotnych dla uczulenia składników molekularnych. Poza tym standaryzacja ekstraktów prowadzona jest na podstawie alergenów grupy pierwszej i drugiej (Der p 1/Der p 2) stąd wskazywanie osób uczulonych na inne składniki jest utrudnione. Molekularna diagnostyka alergii opiera się na wskazaniu molekularnych komponent ekstraktu źródła alergenu odpowiedzialnych za uczulenie. Identyfikacja dokonywana jest na podstawie pomiaru stężenia IgE specyficznej dla istotnych alergenów molekularnych (sIgE).  Wzrost stężenia sIgE jest proporcjonalny do nasilenia alergii. Znajomość właściwości alergenów molekularnych wskazanych przez pomiar sIgE pozwala na: ustalenie rodzaju i rozległości reakcji alergicznych, sposobu ograniczania potencjału uczulającego (np. przez obróbkę cieplną w przypadku alergenów pokarmowych), zasadności wdrażania specyficznej immunoterapii oraz na ustalenie reaktywności krzyżowej z homologicznymi alergenami molekularnymi z innych źródeł. Najbardziej rozpoznanymi roztoczami kurzu domowego w Europie zachodniej i środkowej oraz Wielkiej Brytanii, preferującymi stosunkowo wilgotne w tym klimacie mieszkania, są D. pteronyssinus i D. farinae. Dzięki dużej liczbie opisanych alergenów molekularnych roztoczy: 17 u D.  pteronyssinus  i 27 u D. farinae, ocena ich znaczenia klinicznego została dokonana tylko w przypadku niektórych. Der p 1 i Der p 2 są obecne w cząsteczkach kału roztoczy i silnie powiązane z astmą u dorosłych i u dzieci. Obniżenie stężenia  Der p 1 w pomieszczeniach z 13 μg/g do 0,2 μg/g powodowało osłabienie objawów alergii, jak astma czy katar. W nazewnictwie alergenów zachowano spójność tak, by grupy alergenów 1, 2, 3, 4, 5 i 10 obu gatunków zawierały cząsteczki o podobnych właściwościach. Der p 1 jest głównym alergenem D. pteronyssinus  grupy 1. Biochemicznie jest proteazą cysteinową, o ciężarze 24-27 kDa,  wykazującą 89 procentową homologię  sekwencji aminokwasów z Der f 1 D. farinae.  sIgE dla obu alergenów identyfikowano u 70 – 100% uczulonych na roztocza. Odgrywają dominującą rolę w reaktywności krzyżowej sIgE dla obu gatunków. Der p 1 występuje w kurzu domowym w ilości do 100 000 ng/g. Kolejna para alergenów głównych D. pteronyssinus i D. farinae, o równie wysokim stopniu międzygatunkowej reaktywności krzyżowej to, odpowiednio: Der p 2 i Der f 2. Wykazują 88 % homologii, biochemicznie należą do rodziny białek NPC2 (ang. NPC2 protein family), będących epidermalnymi białkami wydzielniczymi, o ciężarze 15-26 kDa. sIgE dla obu alergenów identyfikowano u 80 – 100% uczulonych na roztocza.
Der p 10 to tropomiozyna roztoczy kurzu domowego, występująca w komórkach mięśniowych i niemięśniowych. Sekwencja aminokwasów tropomiozyny jest wysoce konserwatywna u stawonogów, skorupiaków i innych bezkręgowców, co wyjaśnia wysoki poziom reaktywności krzyżowej. Objawy, które mogą być powodowane ekspozycją na Der p 10 drogą wdychania, wahają się od łagodnych reakcji po anafilaksję. W Polsce, u osób z alergią na roztocza kurzu domowego odsetek osób posiadających sIgE dla Der p 10 jest niewysoki, a  obserwowane objawy uczulenia można często uznać za efekt reaktywności krzyżowej, w tym z Der f 10 i  Blo t 10 roztoczy, a niekiedy raczej za efekt współuczulenia na szeroki panel innych alergenów D. pteronyssinus.
Der p 23 jest niedawno opisanym, trzecim po Der p 1 i Der p 2, głównym alergenem roztoczy D. pteronyssinus. sIgE dla Der p 23  występuje o 74% uczulonych na alergeny roztoczy. Natomiast sIgE dla Der p 1, Der p 2 i Der p 23 łącznie stanowią ponad 80% IgE przeciwko D. pteronyssinus. Ze względu na wysoką alergenność Der p 23 jest rozważany jako składnik immunoterapii swoistej w alergii na roztocza kurzu domowego. Występuje przede wszystkim w odchodach roztoczy, a pochodzi z perytroficznej wyściółki jelita. Cząstki odchodów roztoczy składają się z amorficznej masy częściowo strawionej skóry i innych spożytych materiałów, otoczonych chitynową błoną peritroficzną, która w przewodzie pokarmowym roztoczy oddziela pokarm od ścian jelita środkowego. Niedawno wykazano, że obecność sIgE dla Der p 23 u młodych osób uczulonych na roztocza, tak, jak w mniejszym zakresie obecność sIgE dla Der p 1, świadczy o ryzyku rozwoju u tych osób w przyszłości astmy alergicznej. Der p 23 biochemiczne należy do rodziny białek podobnych do peritrofiny, ang. peritrophin-like proteins. Pomiar sIgE dla Der p 23, obok Der p 1 i Der p 2 oraz  Der p 10 jest istotny przy kwalifikacji do swoistej immunoterapii alergii na roztocza kurzu domowego.