P/c. p. gliadynie (AGA) w kl. IgG i IgA (łącznie) met. IIF

Wykrywanie metodą immunofluorescencji pośredniej łącznie  przeciwciał IgG i IgA przeciw gliadynie,  przydatne w diagnostyce enteropatii glutenozależnej, różnicowaniu nietolerancji pokarmowych oraz w monitorowaniu przestrzegania diety bezglutenowej. Celiakia, glutenozależna enteropatia (choroba trzewna), jest autoimmunizacyjną, genetycznie uwarunkowaną chorobą jelit, której objawy i konsekwencje sprzyjają powstawaniu autoprzeciwciał, w tym skierowanych przeciw endomysium jelita (anty-EmA), przeciw transglutaminazie tkankowej (anty-tTG) oraz przeciwciał przeciw gliadynie.   Innym zespołem związanym z nietolerancją glutenu jest zespół jelitowo-skórny u dzieci (choroba Duhringa), w którym enteropatia glutenozależna towarzyszy zmianom skórnych o charakterze pęcherzowym.  Powstawanie autoprzeciwciał stymulowane jest przez nadmierną reakcję na obce białko ziaren pszenicy – gliadynę, składnik glutenu, ale antygenem docelowym dla przeciwciał jest transglutaminaza tkankowa chorego, enzym odpowiedzialny za potranslacyjne modyfikacje białek, dla którego gliadyna jest jednym z substratów. Reakcja autoimmunologiczna prowadzi do uszkodzenia jelit, co uniemożliwia prawidłowe trawienie i wchłanianie składników odżywczych.  W stosunku do nasilenie enteropatii glutenozależnych dużą swoistość diagnostyczną wykazują przeciwciała w klasie IgA (AGA) skierowane bezpośrednio przeciwko gliadynie, jednemu z składników glutenu. Ich stężenie spada w przypadku diety bezglutenowej,  jest więc przydatne do kontroli przestrzegania diety bezglutenowej. Przeciwciała IgG (AGA) wykazują mniejszą swoistość diagnostyczną, bywają stwierdzane u ludzi zdrowych. Stają się przydatne diagnostycznie w przypadku osób posiadających deficyty przeciwciał w klasie IgA.  Równoczesne oznaczenie przeciwciał przeciw gliadynie w obu klasach wzmacnia moc diagnostyczną oznaczenie.  Przeciwciała AGA  oznaczane są metodą immunofluorescencji pośredniej IIF.