P/c. p .transglutaminazie tkankowej (anty-tGT) w kl. IgA met. ELISA

Półilościowe oznaczenie przeciwciał IgA przeciwko ludzkiej transglutaminazie tkankowej (anty-tTG) jest badaniem diagnostycznym w podejrzeniu celiakii, przesiewowym w grupie ryzyka wystąpienia celiakii, a także użytecznym w ocenie przestrzegania diety bezglutenowej. Celiakia (choroba trzewna) jest autoimmunizacyjną, genetycznie uwarunkowaną chorobą jelit, której objawy i konsekwencje sprzyjają powstawaniu autoprzeciwciał IgA i IgG skierowanych przeciwko endomyzjum jelita: przeciwciał anty-EMA i przeciw transglutaminazie tkankowej (anty-tTG). Powstawanie autoprzeciwciał stymulowane jest przez nadmierną reakcję na obce białko ziaren pszenicy – gliadynę, składnik glutenu, ale antygenem docelowym dla przeciwciał jest transglutaminaza tkankowa chorego, enzym odpowiedzialny za potranslacyjne modyfikacje białek. Obecność przeciwciał IgA anty-tTG jest wysoce czułym (ok. 90%)  i specyficznym (99%) testem w kierunku celiakii, jednakże, ze względu na możliwość współistnienia celiakii i deficytu przeciwciał w klasie IgA, wskazany jest równoczesny, ilościowy, pomiar przeciwciał swoistych dla transglutaminazy w klasie IgA i IgG (badania 633 i 634). Obok testu anty-tTG stosowane jest również oznaczenie poziomu przeciwciał antyendomyzjalnych (EMA) w klasie IgA,  przy czym oba typy przeciwciał generowane są w skutek tego samego uszkodzenia tkanek jelita. 
Test anty-tTG IgA nie powinien być stosowany u dzieci poniżej 3 roku życia. 

Interpretacja wyników testu anty-tTG IgA wymaga znajomości statusu przeciwciał IgA u badanego; deficyt przeciwciał w klasie IgA może być  powodem wyników fałszywie ujemnych. Zalecane jest wykonanie oznaczeń przeciwciał anty- tTG w klasach IgA i igG. 

Wzrost poziomu przeciwciał: nietolerancja glutenu, celiakia, choroba Duhringa.