PPJ (ANA1) met. IIF, test przesiewowy

Test  ANA1  wykonywany metodą immunofluorescencji pośredniej (IIF), jest jakościowym badaniem, wykazującym obecność w surowicy krwi autoprzeciwciał przeciwjądrowych ANA (z ang. antinuclear antibodies) i przeciwcytoplazmatycznych,  przy użyciu  komórek linii HEp-2. Wynik testu nie uwzględnia miana i typu świecenia. Dodatni wynik testu świadczy o obecności w surowicy krwi co najmniej jednego autoprzeciwciała z panelu: DSF 70, nRNP/Sm, Sm, SS-A (Ro-52, Ro-60), SS-B (La), Scl-70, PM-Scl, Jo-1, Centromer B (CENP B), PCNA, dsDNA, Nukleosomy, Histony, Rybosomalne białka P, AMA-M2. Autoprzeciwciała przeciwjądrowe i przeciwcytoplazmatyczne  są przeciwciałami swoistymi w stosunku do własnych, stałych lub rozpuszczalnych, antygenów wewnątrzkomórkowych.  Obecność tego rodzaju autoprzeciwciał w krążeniu jest charakterystyczna dla szeregu systemowych (i narządowych) chorób zapalnych tkanki łącznej CTD (z ang. connective tissue diseases) o podłożu autoimmunizacyjnym. Wskazaniami do wykonania testu PPJ ANA1 jest diagnostyka rutynowa chorób autoimmunizacyjnych, diagnostyka tocznia trzewnego układowego (SLE), zespołu Sjogrena, mieszanej choroby tkanki łącznej (zespół Sharpa, MCTD), twardziny układowej (SCs), zapalenia wielomięśniowego (PM) i skórno-mięśniowego (DM), zespołu nakładania, zespołu CREST/sklerodermia. Surowica dodatnia standardowo jest przechowywana przez  okres 1 miesiąca, co umożliwia rozszerzenie diagnostyki o badania od ANA 2 do ANA 10.

Obecność przeciwciał: autoimmunizacja.