PPJ (ANA2) met. IIF typ świecenia miano (dsDNA, AMA)

Test  ANA 2, wykonywany metodą immunofluorescencji pośredniej (IIF) pozwala na pogłębienie oceny autoprzeciwciał przeciwjądrowych i przeciwcytoplazmatycznych,  ANA (z ang. antinuclear antibodies),  wykonanej testem ANA 1. Autoprzeciwciała przeciwjądrowe i przeciwcytoplazmatyczne  są przeciwciałami swoistymi w stosunku do własnych, stałych lub rozpuszczalnych antygenów wewnątrzkomórkowych.  Obecność autoprzeciwciał  tego rodzaju w krążeniu jest charakterystyczna dla szeregu systemowych (i narządowych) chorób zapalnych tkanki łącznej CTD (z ang. connective tissue diseases) o podłożu autoimmunizacyjnym.  Badanie metodą IIF z użyciem komórek linii HEp-2, określa typ świecenia oraz miano przeciwciał przeciwjądrowych i przeciwcytoplazmatycznych. W przypadku  homogennego typu świecenia diagnostyka poszerzana jest  o badanie IIF z zużyciem substratu Critidium luciliae dla oznaczenia przeciwciał dsDNA, z podaniem ich miana. W przypadku cytoplazmatycznego typu świecenia diagnostyka poszerzona jest  o  IIF do oznaczenia przeciwciał AMA, z podaniem miana. Wynik obejmuje: typ świecenia i miano. Surowica dodatnia standardowo jest przechowywana przez  okres 1 miesiąca, co umożliwia rozszerzenie diagnostyki o badania od ANA 3 do ANA 9. Wskazaniami do wykonania testu jest diagnostyka rutynowa chorób autoimmunizacyjnych, diagnostyka tocznia trzewnego układowego (SLE), zespołu Sjogrena, mieszanej choroby tkanki łącznej (zespół Sharpa, MCTD), twardziny układowej (SCs), zapalenia wielomięśniowego (PM) i skórno-mięśniowego (DM), zespołu nakładania, zespołu CREST/sklerodermia.

Obecność przeciwciał, miano i specyficzność zależne od rodzaju i stopnia autoimmunizacji. 

Obecność przeciwciał, miano i specyficzność zależne od rodzaju i stopnia autoimmunizacji.