Przeciwciała przeciwko erytropoetynie

 Erytropoetyna (EPO) jest hormonem produkowanym głównie przez komórki śródmiąższowe nerek,  odpowiadającym za stymulację produkcji czerwonych krwinek: etytropozę i dojrzewanie. Jej poziom wiążą się  z wydolnością fizyczną, przez wpływ na ilość tlenu dostarczanego do mięśni przez krew. Stąd wykorzystywana  jest niekiedy jako środek dopingujący w wytrzymałościowych dyscyplinach sportowych (kolarstwie, biegach długich, narciarstwie biegowym). Jej nadużywanie wiąże się ryzykiem nadciśnienia i choroby zatorowo-zakrzepowej. Rekombinantowa EPO (rHuEPO) i jej odpowiedniki coraz szerzej stosowana jest w leczeniu niedokrwistości u chorych  z przewlekłą niewydolnością nerek; z chorobami nowotworowymi, a także z niedokrwistością z powodu zakażenia wirusem HIV oraz w neonatologii. Pojawiające się w trakcie leczenia rHuEPO przeciwciała anty-EPO,  odpowiadają za  czystą aplazję krwinek czerwonych, erythroblastopenię, PRCA (ang. anti-erythropoietin antibody mediated pure red cell aplasia), chorobę autoimmunologiczną, w której erytropoeza hamowana jest przez przeciwciała skierowane przeciwko EPO. Obecność neutralizujących przeciwciał anty-EPO prowadzi do ciężkiej anemii i spadku poziomu hemoglobiny.  PRCA to rzadka choroba hematologiczna, która może wystąpić z nieznanych przyczyn (idiopatyczna, pierwotna choroba autoimmunologiczna) lub w powiązaniu z innymi chorobami układu odpornościowego, takimi jak: toczeń rumieniowaty układowy, cukrzyca typu 1, zakażenie wirusowe (HIV, parwowirus B19; z białaczką limfocytową; z leczniem niektórymi lekami (EPO, karbamazepina, ryfampicyna, rytuksymab, kwas mykofenolowy); niewydolnością nerek oraz ciążą. Po odstawieniu leczenia EPO obserwuje się powolny spadek produkcji przeciwciał, lecz, ze względu na autoimmunologiczne tło, chorzy zwykle poddawani są leczeniu immunosupresyjnemu.