Tularemia (Francisella tularensis) IgA, IgG, IgM, met. ELISA

Oznaczenie stosowane jest w diagnostyce serologicznej tularemii. Tularemia jest ostrą zoonzą, wywołaną przez pałeczkę Francisella tularensis, zwaną również chorobą zajęczą, króliczą gorączką lub dżumą gryzoni. Poza zającami, dzikimi królikami, drobnymi gryzoniami i ptactwem, źródłem zakażenia jest woda i żywność. Źródłem zakażenia są głównie zające, dzikie króliki, drobne gryzonie leśne i polne, dzikie ptactwo, woda, żywność; wektorami mogą być owady ssące krew i kleszcze. Do zakażenia dochodzi przez kontakt z zakażonymi tkankami, drogą pokarmową (skażona żywność i woda), drogami oddechowymi i przez ukąszenia owadów i kleszczy. Objawy to powiększone i ropiejące węzły chłonne, nagła wysoka gorączka, bóle głowy, mięśniowe i stawowe, utrata masy ciała, owrzodzenia na skórze i inne. Dochodzić można do posocznicy i zapalenia płuc. Nieleczona choroba jest śmiertelna w ok. 10%. Okres wylęgania wynosi 1-14 dni, najczęściej 3 do 5 dni. Odpowiedź humoralna, polegająca na powstawaniu przeciwciał aglutynujących i opsonizujących, rozwija się pomiędzy 2 i 3 tyg. zakażenia. Czterokrotny wzrost miana (stężenia) przeciwciał świadczy o przebiegającej chorobie. W teście metodą ELISA oznaczane są przeciwciała klasy  IgM, IgA i  IgG. Wynik podawany jest osobno dla klas przeciwciał jako: IgG dodatni/ ujemny/ wątpliwy.