Furosemid

Furosemid (z łac. Furosemidum) to organiczny związek chemiczny o działaniu moczopędnym, hipotensyjnym (przeciwnadciśnieniowymi) i przeciwobrzękowym. Jego działanie polega na hamowaniu wchłaniania zwrotnego jonów chlorkowych w komórkach kanalików nerkowych. W konsekwencji dochodzi do zahamowania wchłaniania zwrotnego jonu sodowego, co powoduje jego nasilone wydalanie z moczem. Towarzyszy temu wzmożone usuwanie wody z organizmu. Jednocześnie nasila się wydalanie innych składników mineralnych, a spada wydalanie kwasu moczowego.

Furosemid jest składnikiem aktywnym wielu preparatów handlowych. Stosuje się go doustnie lub dożylnie. Furosemid powinien być przyjmowany według zaleceń lekarza. Nieprawidłowo stosowany może przynieść działania niepożądane. Wśród nich wymienia się m.in.: zaburzenia elektrolitowe, odwodnienie, niedociśnienie ortostatyczne, przejściowe zaburzenia słuchu, osłabienie, zawroty i ból głowy, nudności, wymioty, przemijający wzrost poziomu kreatyniny, cholesterolu, glukozy we krwi.

Furosemid ma szerokie zastosowanie. Lekarze przepisują go w zaostrzeniach przewlekłej niewydolności mięśnia sercowego, w leczeniu ostrej niewydolności serca i związanego z nią obrzęku płuc. Furosemid wykorzystywany jest w marskości wątroby, hiperkalcemii (za wysoki poziom wapnia we krwi), zespole nerczycowym, ciężkiej niewydolności krążenia, ostrej i przewlekłej niewydolności nerek. Furosemid może łagodzić niektóre objawy zatrucia oraz zbyt wysokie ciśnienie tętnicze. Zapobiega też obrzękowi mózgu.

Furosemid mimo dobroczynnego działania na układ moczowy i krążenia ma pewne przeciwwskazania do stosowania. Są to zwłaszcza: 

• nadwrażliwość na substancję czynną, 
• karmienie piersią, 
• uczulenia na sulfonamidy, 
• hipowolemia (zmniejszenie objętości krwi krążącej), 
• odwodnienie, 
• hipokaliemia (za niski poziom potasu) lub sodu (hiponatremia), 
• śpiączka spowodowana encefalopatią wątrobową.