Bąblowica (Echinococcus multilocularis), met. Western Blot

Analiza profilu przeciwciał  IgG specyficznych dla antygenów tasiemca bąblowcowego Echinococcus spp. metodą western blotu, potwierdzająca dodatni wynik oznaczenia przeciwciał IgG uzyskany przesiewową  metodą ELISA  ze wskazaniem na Echinococcus multilocularis  jako gatunek zarażający. Powodowana przez wielojamowego tasiemca bąblowcowego, Echinococcus multilocularis,  którego żywicielem ostatecznym są głównie lisy (również jenoty) bąblowica wielojamowa (echinokokoza alweolarna, alweokokoza) jest niebezpieczną chorobą człowieka o przebiegu bardziej skomplikowanym niż lżejsza hydatioza powodowana przez E. granulosus, tasiemca, którego żywicielem ostatecznym są głównie psy i psowate. Dla E. multilocularis człowiek jest przypadkowy żywicielem pośrednim, zarażającym się głównie przez jedzenie owoców leśnych z przylepionymi jajami pasożyta, przeniesionymi bezpośrednio przez zarażone zwierzęta lub ich odchody. E. multilocularis ma ok. 2 mm długości i składa się z główki i 3 do 5 członów. Ostatni, dojrzały człon maciczny, zawiera od 200 do 600 mikroskopijnych jaj.  W przebiegu bąblowicy wielojamowej dochodzi do rozwoju form larwalnych pasożyta tworzących grupy drobnych (0,5-10 mm) torbieli (głównie w wątrobie), które wrastając w miąższ narządu stopniowo niszczą jego strukturę. Torbiele E. multilocularis  posiadają cechy rozrostowe przerzutującego nowotworu złośliwego. W przypadkach nieleczonych prowadzą do wyniszczenia organizmu i śmierci.  Umiejscowienie cyst wpływa na objawy bąblowicy. Przykładowo, w mózgu dają objawy nowotworu mózgu, w wątrobie powodują cholestazę i zastoinowe zapalenie wątroby, w płucach niedodmę. Pośrednimi żywicielami tasiemców Echinococcus spp. są  zwierzęta roślinożerne, człowiek zarażany jest przypadkowo. Klinicznie wyróżnia się bąblowicę pierwotną, gdy torbiel powstaje w wyniku zarażenia jajami tasiemca oraz wtórną, w przypadku uszkodzenia torbieli, na przykład podczas zabiegu chirurgicznego i rozprzestrzenienia się larw po organizmie. Oznaczenie poziomu IgG specyficznej dla antygenów rodzaju Echinococcus spp. (IgG anty- Echinococcus) stanowi uzupełnienie diagnostyki klinicznej i obrazowej bąblowicy. Wskazanie zarażającego gatunku z rodzaju Echinococcus wymaga  przeprowadzenia badania krwi metodą Western-blot, stanowiącego równocześnie badanie potwierdzające dla przesiewowego badania specyficznych IgG metodą ELISA.  Blot umożliwia analizę profilu przeciwciał swoistych dla tasiemca ze wskazaniem antygenów  o określonych ciężarach cząsteczkowych, charakterystycznych dla poszczególnych gatunków. W przypadku E. multiloculari istotne jest wykazanie IgG swoistych dla antygenów o masie cząsteczkowej 7, 16, 18, 26-28 kDa. (Porównaj: badania 482 i 487).