CK-MB, aktywność

 

CK-MB, aktywność. Podstawowym  zastosowaniem  klinicznym oznaczenia aktywności izoformy kinazy kreatynowej CK-MB (CK-MB2, CK-2) jest diagnostyka i kontrola leczenia zawału serca. Oznaczenie aktywności CK-2 jest przydatne w wykrywaniu ponownego zawału lub poszerzenia obszaru zawału, a także w ocenie reperfuzji po leczeniu. CK-MB (CK-2) jest jedną z cytozolowych izoform (izoenzymów) kinazy kreatynowej, występującą przede wszystkim w mięśniu sercowym (25-46% aktywności), a w mniejszych ilościach w mięśniach szkieletowych (3%). Jest dobrym markerem uszkodzenia komórek mięśniowych (miocytów),  chociaż jej swoistość jest zaburzana w przebiegu chorób nerek.  Zwiększenie swoistości testu  w stosunku do serca osiąga się obliczając stosunek aktywności CK-MB do całkowitej aktywności CK,  wskaźnik CK-MB = (CK-MB/CK)x100%. Współczynnik większy niż 5% sugeruje ostry epizod sercowy, mniejszy niż 3% sugeruje uszkodzenie mięśni szkieletowych lub zapalenie mięśnia sercowego. Wzrost aktywności CK-MB w zawale serca obserwuje się w 4-6 godzinie od wystąpienia objawów. Wskazane jest wykonanie seryjnych oznaczeń w ciągu 8-12 godzin od przyjęcia do szpitala  (np. 0, 3, 6, 9 godzinie od przyjęcia), co pozwala uzyskać niemal 100% czułość i swoistość dla zawału mięśnia sercowego. W ciągu pierwszych godzin po zawale w surowicy krwi zachodzi również zmiana stosunku dwóch izoform CK-MB:  CK-MB1 i CK-MB2. W trakcie  zawału mięśnia sercowego rośnie stężenie  CK-MB2,  a stosunek CK-MB2/CK-MB1 z równego 1 wzrasta do ponad 1,5,  osiągając maksimum  pomiędzy czwartą i szóstą godziną od wystąpienia objawów. Badanie polega na oznaczeniu aktywności CK-2, po zablokowaniu  aktywności podjednostki M.