
Mioglobina
Kategoria badań
Choroby sercowo-naczyniowe
Choroby nerek
Ogólnopolski czas oczekiwania na wynik 1-3 dni.
Wybierz placówkę, by zobaczyć czas oczekiwania w Twojej placówce.
Opis badania
Diagnostyka zwału serca i ocena powodzenia leczenia fibrynolitycznego. Diagnostyka niewydolności nerek.
Więcej informacji
Mioglobina - więcej informacji
Pomiar stężenia mioglobiny w krwi obwodowej stosowany jest jako badanie dodatkowe do pomiaru troponiny w diagnostyce zawału mięśnia sercowego oraz w ocenie leczenia fibrynolitycznego. W przypadku chorób niedokrwiennych serca mioglobina uwalniana jest z uszkodzonych kardiomiocytów. Ze względu na niewielki ciężar, mioglobina najszybciej z pośród innych markerów niedokrwienia i nekrozy tkanki, rozprzestrzenia się w systemie naczyniowym organizmu, stanowiąc najwcześniejszy sygnał zawału. Mierzalny wzrost mioglobiny następuje w czasie 30-120 min. od pojawienia się bólu w klatce piersiowej. Również szybciej od innych markerów jest eliminowana z krążenia (po upływie 18 – 30 godzin), co predestynuje ją do roli wskaźnika powtórnego zawału. Szybko reagujące na stan drożności naczyń zmiany stężenia mioglobiny umożliwiają ocenę powodzenia leczenia fibrynolitycznego zawału. Czterokrotny wzrost stężenia mioglobiny w 90-tej minucie po podaniu leków fibrynolitycznych oznacza sukces terapeutyczny (mioglobina jest wypłukiwana z martwiczej tkanki dzięki udrożnieniu naczynia). W diagnostyce zawału rola pomiarów mioglobiny jest drugorzędna w stosunku do pomiarów troponiny, gdyż mioglobina jest uwalniana również z miocytów mięśni prążkowanych w stanach patologicznych i ekstremalnych fizjologicznych (intensywny wysiłek), a jej stężenie we krwi zależy od funkcji nerek. Wielkość stężenia mioglobiny stanowi jednak ujemny wskaźnik predykcyjny zawału w pierwszych kilku godzinach po wstąpieniu bólu sercowego. Niezmienny, prawidłowy, poziom mioglobiny, co najmniej w dwu oznaczeniach w pierwszej i drugiej godzinie, wyklucza zawał z prawdopodobieństwem 95%. Mioglobina uczestniczy w metabolizmie tlenowym komórek mięśni szkieletowych (miocytów) i mięśnia sercowego (kardiomiocytów), a jej podniesiony poziom w krążeniu wiążę się z uszkodzeniem tkanki mięśniowej. Poza diagnostyką chorób sercowo naczyniowych, oznaczenie mioglobiny stosowane jest w określaniu ryzyka niewydolności nerek poprzez monitorowanie klirensu mioglobiny w przebiegu wielonarządowego urazu lub rabdomiolizy. Pomiary poziomu mioglobiny u sportowców pozwalają na optymalizację obciążenia podczas treningów. Mioglobina jest niedużym białkiem zawierającym hem. Występuje w dużej ilości w cytoplazmie mięśni szkieletowych oraz mięśnia sercowego, stanowiąc rezerwuar tlenu. Mioglobina jest nieswoista narządowo.
Czynniki mogące mieć wpływ na wynik badania
Wysiłek fizyczny, zastrzyki domięśniowe.
Możliwe przyczyny odchyleń od normy
Przyczyny wzrostu stężenia:zawał serca, urazy mięśni szkieletowych (również zastrzyk domięśniowy), choroby mięśni szkieletowych (rabdomioliza, miopatie), niedotlenienie mięśni, leki, śpiączka cukrzycowa, niedoczynność tarczycy, zespół Conn′a, hipokalemia, hipofosfatemia, hipernatremia, toksyny (jady węży i owadów), infekcje z gorączką, niewydolność nerek, znaczny wysiłek fizyczny, zatrucie alkoholem, wstrząs.
Badania powiązane
Opis badania
Więcej informacji
Badania powiązane