CK

Aktywność kinazy kreatynowej (CK). Podstawowym  zastosowaniem  klinicznym oznaczenia aktywności kinazy kreatynowej jest rozpoznawanie i monitorowanie chorób mięśni, w mniejszym stopniu  diagnostyka zawału serca.  Kinaza kreatynowa  lokalizuje się  w mięśniach:  szkieletowych, mięśniu  sercowym oraz w mózgu, przy czym lokalizacje te różnią się wzorcami izoenzymów  (izoform). CK jest dimerem składającym się z dwu  podtypów cząsteczek: B (ang. brain - mózgowy) i  M (ang. muscle - mięśniowy). Mięsień sercowy wytwarza izoenzym  CK-MM w 70% i CK-MB w 30%, mięśnie szkieletowe wytwarzają w 98% CK-MM  i CK-MB, oba te izoenzymy znajdują się znaczących ilościach w surowicy.  Forma CK BB jest charakterystyczna dla mózgu i rzadko osiąga znaczącą ilość w krwiobiegu. Wzrost aktywności CK w surowicy jest wynikiem uszkodzenia komórek mięśni lub mózgu w przebiegu takich stanów i chorób  jak urazy i zapalenia mięśni szkieletowych, zawał i zapalenie mięśnia sercowego oraz udar mózgu. Ponieważ aktywność kinazy kreatynowej towarzyszy uszkodzeniu mięśni szkieletowych,  a nie wyłącznie  zawałowi mięśnia sercowego, to, wraz z wprowadzeniem nowocześniejszych markerów zawału serca,  oznaczenia CK straciły na znaczeniu.