Elektrolity (Na, K)

Elektrolity:  kationy sodowy (Na+) i potasowy (K+), są najważniejszymi jonami osocza wpływającymi bezpośrednio na utrzymanie równowagi wodno-elektrolitowej ustroju.

Wskazaniem do oznaczania elektrolitów jest m.in. podejrzenie zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej lub kwasowo-zasadowej (Elektrolity w szerszym ujęciu), znaczna utrata płynów, niewydolność nerek, zaburzenia funkcjonowania kory nadnerczy, zaburzenia pracy serca, utrata przytomności.

Wskazaniem do oznaczeń sodu (Na+) we krwi są: choroby nerek, nadciśnienie, obrzęki, zaburzenia pragnienia, zaburzenia funkcjonowania kory nadnerczy, nadmierna podaż sodu, stany z zaburzeniem równowagi kwasowo-zasadowej i elektrolitowej, duża utrata płynów.
Wskazaniem do oznaczeń stężeń potasu (K+) są zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie, stany przebiegające z kwasicą lub zasadowicą, ostra i przewlekła niewydolność nerek, leczenie diuretykami pętlowymi np. furosemidem, długotrwałe biegunki i wymioty, przyjmowanie soli potasu i cukrzyca.
Porównaj: Sód, badanie 12, Potas, badanie 13.

Zwiększone stężenie sodu (hipernatremia): diureza osmotyczna, , biegunka u dzieci, hipodypsja, utrata wody przez skórę i drogi oddechowe, pierwotny hiperaldosteronizm, zespół Cushinga, dializoterapia.

Obniżone stężenie sodu (hiponatremia): niewydolność nerek, niedobory mineralokortykosteroidów, zasadowica metaboliczna, diureza osmotyczna,  wymioty, biegunka,  zapalenie trzustki, nadużycie diuretyków pętlowych, niedobór glikokortykosteroidów, niedoczynność tarczycy, leki, nieadekwatne wydzielanie ADH, niewydolność serca, w marskości wątroby,  nadmierna utrata  z potem
Zwiększone stężenie potasu (hiperkalemia): nadmierne uwalnianie z komórek (rozległe oparzenia, hemoliza, mioliza), kwasica, niedotlenienie, ostra i przewlekła niewydolność nerek, niewydolność kory nadnerczy, zbyt duże dawki soli potasu (leki), cukrzyca (kwasica ketonowa).
Obniżone stężenie potasu (hipokaliemia): długotrwałe biegunki i wymioty, przewlekłe stany zapalne jelit, przewlekłe zapalenie nerek, wrodzone tubulopatie, hiperaldosteronizm, hipomagnezemia, diuretyki pętlowe, leki osmotyczne, niedostateczna podaż potasu, zasadowica metaboliczna, kwasica kanalikowa.

Potas: czas przechowywania krwi pełnej powyżej 1 godziny, przechowywanie krwi w temp. około 4 °C (zwiększa stężenie potasu), hemoliza, preparaty potasu; pompowanie przy ucisku stazy

Sód: antykoagulant zawierający sól sodową lub potasową.

Sód:  antykoagulant zawierający sól sodową lub potasową.

Elektrolity to rozpuszczone we krwi pierwiastki chemiczne, które posiadają ładunek elektryczny (występują w formie zjonizowanej) oraz zdolność przewodzenia prądu elektrycznego. Dzięki właściwym stężeniom elektrolitów możliwe jest prawidłowy przebieg wielu procesów niezbędnych do właściwego funkcjonowania organizmu, związanych m.in. z przewodzeniem sygnałów elektrycznych przez komórki nerwowe, właściwą pracą mięśni (w tym także mięśnia sercowego), prawidłowym przebiegiem procesów transportu komórkowego lub też regulacją ciśnienia krwi. Jednymi z najważniejszych jonów osocza krwi są sód (Na) oraz potas (K).

Poziomy elektrolitów we krwi w sposób fizjologiczny utrzymywane są w bardzo wąskich przedziałach stężeń. Właściwa równowaga wodno-elektrolitowa warunkowana jest przez prawidłowe działanie m.in. układu hormonalnego i wydalniczego, czyli nerek odpowiedzialnych za filtrację krwi. Nawet niewielkie odchylenia od normy, związane zarówno z nadmiarem określonego elektrolitu, jak i z jego niedoborem, mogą skutkować poważnymi zaburzeniami homeostazy organizmu oraz rozwojem ciężkich komplikacji zdrowotnych.

Elektrolity dostarczane są do organizmu wraz z dietą. Głównym źródłem sodu jest sól kuchenna oraz różnego typu słone produkty. Produkty bogate w potas to np. pomidory, banany, ziemniaki lub grejpfruty. W stanie pełnego zdrowia nawet  duże spożycie wymienionych powyżej pokarmów nie powinno znacząco wpływać na stężenia elektrolitów we krwi, jako że mechanizmy regulacyjne w sposób skuteczny są w stanie skutecznie usunąć nadmiar przyjętych wraz z dietą pierwiastków. Niedobory elektrolitowe najczęściej pojawiają się w przebiegu innych stanów chorobowych, które związane są ze znaczącą utratą sodu oraz potasu z organizmu.

Badanie stężeń elektrolitów (sodu i potasu) należy wykonać w sytuacji, gdy podejrzewane jest występowanie nadmiaru lub niedoboru tych pierwiastków w organizmie. Istotne jest szybkie wykrycie tych nieprawidłowości oraz właściwe wyrównanie stężeń elektrolitów, jako że nieleczone zaburzenia elektrolitowe mogą prowadzić do rozwoju wielu, groźnych dla zdrowia i życia powikłań.

Zbyt wysokie stężenia sodu we krwi (wyższe niż 145 mmol/l) nazywane są hipernatremią. Do rozwoju hipernatremii najczęściej dochodzi w wyniku nadmiernej utraty wody z organizmu. Ze względu na spadek objętości osocza krwi przy jednoczesnym stałym poziomie sodu stężenie tego pierwiastka zwiększa się. Jedną z częstszych przyczyną tego zjawiska jest intensywna gorączka z nadmiernym poceniem się, dlatego tak istotne jest uzupełnianie płynów podczas chorób infekcyjnych. Do rozwoju hipernatremii mogą prowadzić także m.in.:

• Nadczynność tarczycy,
• Intensywne wymioty,
• Przewlekłe biegunki,
• Zaburzenia endokrynologiczne związane z regulacją wydalania wody (np. moczówka prosta),

Nadmiar potasu we krwi nazywany jest hiperkaliemią. Rozpoznanie tej nieprawidłowości stawiane jest w momencie, gdy stężenia tego pierwiastka są wyższe niż 5,1 mmol/l. Do rozwoju hiperkaliemii może dochodzić w przebiegu m.in.:

• Niewydolności nerek,
• Cukrzycy,
• Stosowania niektórych leków na nadciśnienie tętnicze (m.in. ARB, ACE-I, betablokerów),
• Zaburzeń pracy nadnerczy (np. choroba Addisona).

Objawy zaburzeń elektrolitowych mogą narastać powoli, a ich ciężkość zależna jest od stopnia nasilenia deficytu poszczególnych pierwiastków. Do najczęstszych objawów niedoboru elektrolitów zalicza się następujące dolegliwości:

• Ogólne osłabienie,
• Pogorszenie apetytu,
• Bóle mięśni,
• Częste występowanie skurczów,
• Ospałość,
• Drżenia mięśniowe,
• Nudności,
• Wymioty,
• Zawroty głowy.

W skrajnych przypadkach zaburzeń elektrolitowych mogą pojawiać się nieprawidłowości pracy serca, takie jak bradykardia (spowolnienie tętna) oraz tachykardia (nadmierne przyspieszenie tętna). Dochodzić może także do zaburzeń mechanizmów regulacji ciśnienia tętniczego, omdleń oraz zaburzeń przytomności. Poważne niedobory elektrolitowe mogą stanowić nawet stan zagrożenia życia, dlatego nigdy nie należy ignorować wystąpienia opisywanych powyżej dolegliwości.

Nadmiar elektrolitów jest zjawiskiem rzadszym niż niedobory poszczególnych pierwiastków we krwi. Zbyt wysokie stężenia sodu oraz potasu mogą prowadzić do pojawienia się objawów takich jak:

• Pogorszenie samopoczucia,
• Osłabienie siły mięśniowej,
• Splątanie,
• Zaburzenia snu,
• Obrzęki, szczególnie kończyn dolnych,
• Zaburzenia rytmu serca.

W celu interpretacji otrzymanych wyników badań elektrolitów (sodu oraz potasu) należy zestawić je z zakresami referencyjnymi, które umieszczane są na dokumentacji wydawanej osobie badanej. Ze względu na znaczący stopień złożoności mechanizmów regulacyjnych, które odpowiedzialne są za utrzymywanie równowagi elektrolitowo-mineralnej w ludzkim organizmie, właściwa ocena przyczyn zaburzeń elektrolitowych wymaga uwzględnienia wielu dodatkowych czynników, takich jak m.in. współwystępujące choroby, wiek pacjenta oraz przyjmowane na stale leki. Z tego powodu najlepiej skonsultować się z lekarzem. W określonych przypadkach może być konieczne wdrożenie specjalistycznego leczenia, które będzie miało na celu wyrównanie stężeń określonych elektrolitów.