IgE sp. sierść psa

Ilościowe oznaczenie w surowicy krwi in vitro przeciwciał klasy IgE specyficznych dla alergenów wziewnych obecnych w naskórku, E2 (i tym samym na sierści) psa, przydatne w diagnostyce alergii na psa. Uczulenie na psy jest uważane za czynnik ryzyka astmy i nieżytu nosa. Jego częstość  w ciągu ostatnich dziesięcioleci wzrasta.  Niewielkie cząstki złuszczonego naskórka psa, w postaci łupieżu są lotne, długo utrzymują się w powietrzu i skutecznie rozpraszają. Przedostają się do małych oskrzelików dolnych dróg oddechowych. Bardzo liczne alergeny łupieżu (28!) reagują krzyżowo z IgE swoistą dla alergenów innych ssaków, stwarzając trudności diagnostyczne i terapeutyczne. Częstość uczulenia wzrasta wraz z wiekiem. Wszystkie rasy psów wytwarzają alergeny, jednakże istnieją różnice między rasami i między osobnikami w obrębie ras i w zależności od wieku. Uczulenie na psa objawia się astmą i alergicznym nieżytem nosa. Kontakt ze źródłem alergenu może powodować objawy natychmiastowe lub przedłużony okres nadreaktywności oskrzeli. Uczulenie we wczesnym okresie życia jest silnym czynnikiem predykcyjnym rozwoju astmy w przyszłości. Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w atopowym mechanizmie reakcji alergicznych, miejscowych lub anafilaktycznych (ciężkich uogólnionych), określanym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen, zwany alergenem, posiadają we krwi wykrywalne stężenie IgE specyficznej dla tego alergenu (sIgE), podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu do organizmu cząsteczki sIgE (związane z powierzchnią komórek odpornościowych) indukują swoistą odpowiedź na alergen, prowadząc do miejscowego stanu zapalnego. Równocześnie, nasilenie produkcji sIgE niezwiązanej z komórkami wzmacnia, a niekiedy uogólnia, alergiczną reakcję zapalną. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem sIgE we krwi obwodowej, przy czym korelacja ta zależy od rodzaju alergenu. Pomiar in vitro stężenia sIgE w surowicy jest konieczny do identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie i łącznie z wywiadem klinicznym, testami skórnymi i wynikami innych badań laboratoryjnych i ambulatoryjnych wchodzi w skład diagnostycznego algorytmu alergii. W odróżnieniu od badań in vivo: testów skórnych i prowokacji, wykonywane in vitro oznaczenie sIgE nie niesie ryzyka dla pacjenta.  Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W raporcie wyniku podana jest półilościowa skala RAST/EAST ułatwiająca ocenę ryzyka alergii skorelowanego z uzyskaną wartością liczbową. W teście wykorzystano pełny ekstrakt naskórka psa E2 (e2), jako źródła alergenów.