IgE sp. F12 - groch, met. ImmunoCAP

Ilościowe oznaczenie w surowicy in vitro, w oparciu o ekstrakt nasion grochu, przeciwciał  IgE specyficznych dla alergenów grochu, przydatne w diagnostyce i różnicowaniu alergii. Groch (Pisum sativum), jednoroczna roślina pnąca, występująca w wielu odmianach, rozprzestrzeniony jest na całym świecie. Spożywany jest po wysuszeniu (nasiona), gotowaniu, pieczeniu lub na surowo (nasiona lub strąki). Groch zawiera szereg alergenów molekularnych. Scharakteryzowano posiadające izoformy Pis s 1 i  Pis s 2 (białka zapasowe nasion, vicilina – 7S globulina); Pis s IFR oraz będącą panalergenem Pis s profilinę. Alergenność ziaren grochu wzrasta wraz z dojrzewaniem, co wiąże się ze wzrostem zawartości alergennych białek zapasowych: albumin, globulin i glutelin. Wśród białek zapasowych globuliny stanowią 75-80%, a pozostałą część stanowi albumina. Albumina jest ciepłostała, wykazuje odporność na denaturację chemiczną i działanie enzymów proteolitycznych. Jest odporna na 5 min. gotowanie w 100oC., a denaturuje  ją temp. 120oC przez 15 min. Kliniczna reaktywność krzyżowa pomiędzy pojedynczymi gatunkami rodzaju jest stosunkowo rzadka, mimo wyraźnej reaktywności krzyżowej in vitro obserwowanej pomiędzy ekstraktami  grochu ogrodowego, orzeszków ziemnych, ciecierzycy i soi. W przypadku grochu i orzeszków arachidowych za kliniczną reaktywność krzyżową odpowiada Pis s 1 (globulina 7S) i  Ara h 1. W interpretacji testów in vitro ważne jest, aby odróżniać uczulonych objawowo (z objawami alergii) od osób wyłącznie uczulonych, tj. wykazujących obecność niewielkich stężeń sIgE. Bywa, że u chorego występuje alergia na jedną lub kilka roślin strączkowych, której towarzyszy bezobjawowe uczulenie na kilka innych. Poziom sIgE dla grochu u osobnika uczulonego narasta wraz z wiekiem. Objawy alergiczne obejmują: atopowe zmiany skórne, objawy z układu oddechowego i pokarmowego. Pojawia się miejscowy zespół alergii jamy ustnej OAS (ang. oral allergy syndrome), lecz dochodzić może do reakcji anafilaktycznej związanej z 7S globuliną. Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W teście wykorzystano ekstrakt alergenów  grochu F12 (f12).