IgE sp. F280 - pieprz czarny, met. ImmunoCAP

Ilościowe oznaczenie in vitro  w surowicy, z wykorzystaniem ekstraktu pieprzu, przeciwciał klasy IgE specyficznych w stosunku do  alergenów pieprzu, przydatne w diagnostyce alergii. Piper nigrum, pieprz prawdziwy uchodzi na najpopularniejszą przyprawę na świecie. Należy zdawać sobie jednak sprawę z istnienia ponad 30 gatunków rodzaju Piper, które stosowane są jako przyprawy po dość zróżnicowanej obróbce. Jako pieprz preparowany jest na dwa sposoby. Pieprz czarny wytwarzany jest z wysuszonych owoców lekko niedojrzałych. Pieprz biały powstaje z tych samych owoców, tyle że zbieranych w stanie dojrzałym i suszonych dopiero po usunięciu łuski przez namaczanie.  Łuska zawiera część lotnych związków aromatycznych, natomiast ostrość zlokalizowana jest wyłącznie w jądrze. Pieprz biały zachowuje pełną ostrość pieprzu czarnego, lecz ma zmieniony, mniej aromatyczny smak. Dotychczas nie wskazano i nie scharakteryzowano alergenów molekularnych pieprzu, choć wyizolowano cząsteczki, które wiążą się z IgE surowicy osób z alergią na pieprz. Opisywano krzyżową reaktywność kliniczną u osób uczulonych na pieprz, pokarmy pochodzenia roślinnego i pyłek, które mogą być objęte zespołem bylica-seler-przyprawy, sugerując, że objawy alergiczne na pieprz mogą być wtórne do uczulenia na profilinę czy Bet v 1. Objawy pokarmowej alergii IgE zależnej na przyprawy są w naszej części Europy dość rzadkie i łagodne, typu swędzenia i pieczenia warg i jamy ustnej. W regionach, gdzie spożycie pieprzu jest rozpowszechnione obserwuje się objawy oddechowe, np. zaostrzenia astmy. Główne zagrożenie stanowią reakcje powodowane przez przyprawy będące alergenami ukrytymi w pokarmie przetworzonym, mogące doprowadzić do  reakcji uogólnionych, łącznie z silną anafilaksją. Objawów alergicznych na pieprz nie należy łączyć z przypadkami uduszenia w wyniku aspiracji dużej objętości pieprzu prowadzącej do niedrożności mechanicznej i obrzęku drzewa tchawiczo-oskrzelowego. Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W teście wykorzystano ekstrakt alergenów pieprzu F280 (f280).