IgE sp. FX2 - mieszanka żywności, met. ImmunoCAP

Ilościowe oznaczenie in vitro  w surowicy krwi, w oparciu o  mieszaninę ekstraktów ryb i owoców morza:  f3 – ryby (dorsz), f24 - krewetki, f37 - omułek jadalny, f40 - tuńczyk,  f41 - łosoś,  przeciwciał klasy IgE specyficznych dla alergenów pokarmowych z tych źródeł. Badanie przydatne na wstępnym etapie laboratoryjnej diagnostyki alergii. Alergia na mięso ryb (f3, dorsz) pod względem częstości ustępuje jedynie alergii na alergeny jaj, mleka, orzeszków ziemnych i skorupiaków. Może mieć  ciężkie objawy, łącznie z anafilaksją, utrzymuje się całe życie. Główny alergen ryb, parwalbumina, wykazuje termostabilność i lotność, stąd objawy alergii mogą być wywołane drogą pokarmową i oddechową. Występują niekiedy w czasie krótszym niż 1 minuta po ekspozycji na alergen. Alergia może manifestować się uogólnionymi objawami skórnymi, zespołem alergii jamy ustnej, OAS (ang. oral allergy syndrome), obrzękiem naczynioruchowym; objawami z układu pokarmowego;  oddechowego,  a niekiedy anafilaksją wysokiego stopnia. Mięso krewetek (f24) stanowi pokarm wysoce alergizujący, powodujący ciężkie reakcje alergiczne, łącznie z anafilaksją. Ekspozycja na alergeny krewetki dotyczy głównie drogi pokarmowej (mięso), lecz także kontaktu z przetworami w przemyśle spożywczym oraz wdychania alergenów wziewnych, emitowanych podczas przetwarzania. Alergia może ujawnić się natychmiast lub z opóźnieniem kilku godzin. Może objawiać się miejscowo (swędzenie jamy ustnej, języka i gardła oraz obrzęk warg; obrzęk naczynioruchowy); dawać uogólnione objawy skórne; objawy żołądkowo-jelitowe i objawy ze strony układu oddechowego oraz sekwencyjną reakcję anafilaktyczną. Omułki błękitne (f37),  małże o znaczeniu handlowym, alergizują drogą pokarmową (surowe, gotowane lub przetworzone) oraz drogą oddechową  lub kontaktu ze skórą podczas czyszczenia, gotowania, suszenia etc. Spożycie małży u osób uczulonych powoduje zespół alergiczny jamy ustnej, obrzęk naczynioruchowy; pokrzywkę,  objawy żołądkowo-jelitowe i anafilaksję. Przy ekspozycji drogą oddechową  omułki powodują objawy ze strony układu oddechowego; w przypadku kontaktu, kontaktowe zapalenie skóry. Wysoka konserwatywność  tropomiozyny omułka prowadzi do reaktywności krzyżowej ze małżami, skorupiakami, roztoczami kurzu domowego, karaluchami i pasożytami. Alergia na tuńczyka (f40) wywoływana jest głównie drogą pokarmową, a wtórnie przez opary powstające w podczas gotowania lub przetwarzania ryb oraz przez kontakt. Objawy uczulenia mogą obejmować zespół alergii jamy ustnej; obrzęk naczynioruchowy; pokrzywkę; typowe objawy alergii pokarmowej;  oraz objawy ze strony oczu lub górnych dróg oddechowych. Główny alergen molekularny tuńczyka, parwalbumina, wysoka stabilna i odporna na ciepło, jest odpowiedzialna za alergie krzyżowe z innych gatunkami ryb. Alergia na łososia (f41) dość często łączy się z uczuleniem na ryby łososiowate. Wywoływana jest głównie drogą doustną, przez spożycie mięsa surowego, gotowanego lub przetworzonego, rzadziej drogą oddechową (podczas gotowania lub przetwarzania ryb), a także poprzez kontakt w trakcie połowu i patroszenia. Objawy są takie same jak w przypadku innych ryb. W reakcjach krzyżowych istotną rolę odgrywa parwalbumina. Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W teście wykorzystano zestaw pełnych ekstraktów źródeł alergenów pokarmowych odpowiedzialnych za najczęstsze alergie na ryby i owoce morza. W przypadku wyniku podniesionego należy oznaczyć IgE specyficzne  dla ekstraktów poszczególnych elementów mieszanki lub ich gatunkowo-specyficznych alergenów molekularnych.