IgE sp. M1 - Penicillium notatum, met. ImmunoCAP

Ilościowe oznaczenie w surowicy krwi in vitro, w oparciu o ekstrakt alergenów, przeciwciał  IgE specyficznych dla alergenów Penicillium notatum (obecnie: P. chrysogenum),  przydatne w diagnostyce i różnicowaniu alergii  na grzyby pleśniowe. Gatunki Penicillium spp. to wszechobecne grzyby wewnątrzdomowe (zasiedlające pomieszczenia piwniczne, pralnie, łazienki, kuchnie oraz pomieszczenia gospodarskie na wsi, drewniane domy letniskowe, altanki, sauny i baseny) i środowiskowe. Są obecne w glebie, nieorganicznych i organicznych materiałach budowlanych (mury, drewno etc.) i w powietrzu. Penicillium spp. jest składnikiem ludzkiej mikrobioty: oskrzeli i jelit. Odpowiada także za infekcje oportunistyczne, grzybicę i rogowacenie paznokci oraz niealergiczne, nieinwazyjne grzybicze zapalenie zatok.  Zarodniki Penicillum występują w  powietrzu, w liczbie zależnej od wilgotności powietrza, opadów i lokalizacji. Są odporne na deficyt wody i wysuszanie.  Częstość występowania IgE-zależnego uczulenia na Penicillium spp. u osób z atopią dochodzi nawet do 7,3-22% (w populacji zdrowej nie przekracza 1,5%). Nasilenie objawów nie zależy od sezonu. Uczulenie na Penicillium jest częstsze u dorosłych niż u dzieci. Główną drogą narażenia na alergeny Penicillium jest droga wziewna, w mniejszym zakresie pokarmowa i kontakt ze skórą (w przypadku zapalenia warg). Alergia na Penicillium może objawiać się jako alergiczny nieżyt nosa, alergiczne zapalenie zatok, problemy z kontrolą astmy oraz jako ciężka astma z uczuleniem na grzyby, SAFS (ang. severe asthma with fungal sensitization). Może dochodzić do zaostrzenia atopowego zapalenie skóry. Głównymi alergenami molekularnymi Penicillium chrysogenum (sIgE u > 50% uczulonych) są Pen ch 13 i Pen ch 18, które ze względu na brak specyficzności gatunkowej wykazują reaktywność krzyżową z innymi pleśniami. Coraz częściej jednak zastępują one diagnostyczne ekstrakty alergenowe w laboratoryjnych badaniach sIgE. Uczulenie na Penicillium spp. wiąże się kliniczną reaktywnością krzyżową pomiędzy Alternaria spp. i Aspergillus spp. Poza alergią i zakażeniami oportunistycznymi, Penicillium spp. są odpowiedzialne za uwalnianie lotnych związków organicznych  i mikotoksyn, które mogą stwarzać zagrożenie dla zdrowia po wdychaniu lub spożyciu. Zależne od sIgE uczulenie na Penicillium spp. nie jest tożsame z uczuleniem na penicylinę β-laktamową, wtórny metabolit, syntetyzowany w określonych okolicznościach. Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W teście wykorzystano ekstrakt alergenów P. notatum, (obecnie P. chrysogenum),  M1 (m1).