IgM

Immunoglobuliny klasy IgM są globulinami w formie pentameru (kompleksu 5 podjednostek), nie posiadającymi  podklas  (izotypów).  Ze względu na budowę bardzo silnie aktywują układ dopełniacza, natomiast posiadają niskie powinowactwo do antygenów i wykazują słabą specyficzność. Mogą być również  wielospecyficzne.  Są produkowane w początkowej fazie tzw. pierwotnej odpowiedzi na antygen (np. drobnoustrój),  co pozwala na różnicowanie stadium choroby zakaźnej (np. toksoplazmozy, różyczki, boreliozy) lub stadium choroby o innym podłożu (marskości wątroby). Do IgM należą izoaglutyniny – przeciwciała swoiste w stosunku do antygenów grupowych krwi układu AB0 (anty-A, anty-B). Budowę   IgM posiada również 85% istotnych diagnostycznie cząsteczek czynnika reumatoidalnego:  RF (ang. rheumatoid factor). Nadmierne stężenie monoklonalnych IgM (paraprotein) występuje w przypadku  zmian złośliwych (szpiczak mnogi) lub łagodnych (gammapatia monoklonalna o niezidentyfikowanym znaczeniu, MGUS ang. monoclonal gammopathy of unknown significance). W ich przebiegu  powstają tzw. paraproteiny o niezidentyfikowanej swoistości. W przypadku zmian złośliwych prowadzących do produkcji paraprotein,  wysokiemu stężeniu monoklonalnej IgM może towarzyszyć obniżenie stężenia prawidłowych globulin w klasach IgG, IgM i IgA i obecność łańcuchów lekkich, a także zespół nadlepkości krwi. Poliklonalny wzrost stężenia IgM towarzyszy pierwotnej marskości wątroby. Porównaj badanie 245.