Kadm we krwi, ilościowo

Oznaczanie ilościowe kadmu w krwi pełnej,  przydatne w diagnostyce aktualnej ekspozycji na kadm i nasilenia  neurotoksyczności kadmu. Kadm (Cd) jest metalem stosowanym  głównie w postaci CdO do produkcji elektrod akumulatorowych  (79%) oraz jako pigment w wyrobach ceramicznych,  tworzywach sztucznych i szkle. Do grup największego ryzyka zatrucia zalicza się pracowników zatrudnionych przy produkcji akumulatorów niklowo-kadmowych,  pracowników hut metali nieżelaznych itd. Kadm ulega wchłanianiu z płuc (gdzie 5 - 20% wdychanego kadmu ulega depozycji)  i z przewodu pokarmowego. 70 % kadmu wiązane jest przez krwinki czerwone.  W wątrobie i nerkach kumulowany jest w kompleksie z  metalotineiną (cynkową).  Z wątroby kadm wydalany jest jako kompleks,  w nerkach ulega absorpcji zwrotnej, poczym ponownie wiąże się z metalotineiną (ale miedziową). Pojawienie się w krwi kompleksu metalotineina:Cd  świadczy o toksycznej  fazie działania kadmu. Z ustroju eliminowany jest powoli. Wchłonięty z żywnością wydalany jest z kałem, w małej ilości ze śliną i potem.  Biologiczny okres półtrwania związanego kadmu, wydalanego do moczu, wynosi co najmniej 16 lat. Stężenie kadmu w moczu (Cd-U) określa długotrwałą ekspozycję na kadm, w tym w przeszłości . Wzrost poziomu kadmu we krwi (Cd-B) odzwierciedla bieżącą ekspozycję na kadm, w tym poziomy toksyczne dla nerki.  Narządami narażonymi najbardziej na toksyczne działanie kadmu są nerki. W wyniku nefropatii kadmowej  dochodzi do wzrostu wydalania białek niskocząsteczkowych (np. mikroproteinurii) i zmniejszenia filtracji kłębuszkowej. W przypadku płuc kadm wywiera przypuszczalne działanie rakotwórcze. Dopuszczalne stężenie kadmu we krwi (Cd-B) wynosi 5 mg/l krwi i stanowi wykładnik aktualnego narażenia. Dopuszczalne stężenie kadmu w moczu (Cd-U) wynosi 5 mg/g kreatyniny i jest wykładnikiem ekspozycji w przeszłości i stopnia kumulacji w nerkach. Stężenie CdU, przy którym następuje  wzmożone wydalanie do moczu  β2-mikroglobuliny i  białka wiążącego retionol (RBP), wczesnych markerów zatrucia kadmem, wynosi  5 - 10 μg/g kreatyniny.

Wzrost stężenia: krótkotrwała ekspozycja na kadm: inhalacja, spożycie;  nadmierna podaż w diecie przy deficycie jonów Fe, Ca i Zn i białka.