Pomiar  stężenia magnezu w surowicy. Magnez występuje we wszystkich tkankach i płynach ustrojowych, a znaczna część znajduje się w tkance kostnej.  Razem z wapniem uczestniczy w prawidłowym funkcjonowaniu tkanki nerwowej i mięśniowej. Bierze udział w przekazywaniu impulsów nerwowych. Jest niezbędnym kofaktorem wielu enzymów. Uczestniczy w syntezie i stabilizacji kwasów nukleinowych.  Na stężenie magnezu ma wpływ  podaż w pokarmach, wchłanianie w przewodzie pokarmowym oraz wydalanie z moczem. Wskazaniami do oznaczenia stężenia magnezu w surowicy są: zaburzenia nerwowo-mięśniowe, zaburzenia rytmu serca, terapia diuretykami i lekami nefrotoksycznymi, niewydolność nerek,  żywienie pozajelitowe i alkoholizm.
Zarówno niedobór magnezu (hipomagnezemia) jak i nadmiar magnezu (hipermagnezemia) prowadzą do zaburzeń układu nerwowego i mięśniowego, a szczególnie mięśnia sercowego (zaburzenia rytmu i przewodzenia).

• Hipomagnezemia najczęściej jest efektem działania niepożądanym leków moczopędnych (wzrost wydalania nerkowego) i zwykle prowadzi do hipokalcemii oraz jest związana z hipokalemią. Objawy kliniczne niedoboru magnezu obserwuje się, jeżeli jego stężenie jest niższe niż 0,5 mmol/l.
• Hipermagnezemia jest najczęściej konsekwencją zwiększonej podaży lub niewydolności nerek. Kliniczne objawy hipermagnezemi występują powyżej 2,5 mmol/l, zaś przy stężeniu powyżej 5 mmol/l dochodzi do porażenia mięśni oddechowych.