Ospa (Varicella zoster virus) IgM

Identyfikacja w surowicy krwi przeciwciał IgM specyficznych dla antygenów wirusa Varicella zoster (VZV), czynnika etiologicznego ospy wietrznej. Wirus ospy wietrznej i półpaśca, VZV (Varicella zoster virus), zgodnie z formalną nomenklaturą: ludzki herpes wirus typu 3 (HHV-3, ang. human herpes virus-3), jest przyczyną choroby zakaźnej wieku dziecięcego – ospy wietrznej. Ospa wietrzna jest samoograniczającym się zakażeniem, przebiegającym pierwotnie najczęściej w wieku dziecięcym, o zwykle łagodnym przebiegu. Charakterystycznym objawem choroby jest wysypka skórna. Choroba zaczyna się gorączką (37-40oC) i złym samopoczuciem, w kolejności na skórze pojawia się wysypka (czerwone plamki), która ulega przekształceniu w pęcherze, następnie krosty i strupy odpadające po kilku dniach. Okres wylęgania wynosi 10 do 21 dni. Do rzadkich powikłań ospy wietrznej: u 1 na 4000 dzieci, należy zapalenie mózgu. U osób z niedoborami odporności (szczególnie u dzieci) choroba może zakończyć się śmiercią. Wirus pozostaje w organizmie w postaci utajonej w zwojach nerwowych. W przypadku endogennej reaktywacji  spowodowanej obniżeniem  odporności lub reinfekcji może dojść do nawrotu zakażenia w postaci półpaśca. Reaktywowany wirus migruje do zakończeń nerwów czuciowych skóry, najczęściej powodując bardzo bolesną wysypkę. Półpasiec wywołuje szerokie spektrum niecharakterystycznych objawów: od samoograniczającego się nerwobólu bez wysypki, do choroby rdzenia kręgowego połączonej z osłabieniem. Po ustąpieniu objawów może  pozostać nerwoból trwający nawet ponad 6 tygodni. W przypadku reaktywacji zakażenia może dochodzić również do zapalenia rogówki, zespołu Ramsaya-Hunta – specyficznej postaci półpaśca, przebiegającego z porażeniem twarzy lub osłabieniem słuchu. W niektórych przypadkach reaktywacja może być klinicznie bezobjawowa, a jej jedynym symptomem jest przejściowy wzrost poziomu przeciwciał. Zakażenie matki może być przeniesione na nienarodzone dziecko drogą wertykalną. Badanie polega na oznaczeniu przeciwciał IgM specyficznych dla antygenów VZV w surowicy krwi żylnej. Badanie jest przydatne zarówno do diagnostyki choroby pierwotnej jak i reaktywacji zakażenia. Obecność przeciwciał  IgM potwierdza rozpoznania ostrego zakażenia VZV. Odpowiedź IgM na VZV można wykryć 7 dni po zakażeniu i zwykle osiąga ona szczyt po 14-21  dniach. Testu nie należy stosować, jeżeli chory zgłosił się po ponad dziewięciu dniach od pojawienia się wysypki. VZV swoiste IgM występują w  100% zakażeń pierwotnych, lecz zanikają i nie są wykrywalne u około połowy zakażonych po reaktywacji wirusa. 

Przeciwciała heterofilne.

Obecność: przebiegające lub niedawne zakażenie.