Pakiet roztocze (D. pteronyssinus, D. farinae) i karaluch, met. ImmunoCAP

Ilościowe oznaczenie  w surowicy przeciwciał IgE specyficznych dla alergenów roztoczy kurzu domowego:  Dermatophagoides  pteronyssinus i  D. farinae oraz  karalucha (Blatella germanica). Gatunki rodzaju Dermatophagoides  należą do roztoczy występujących w kurzu domowym. IgE zależna alergia na ich odchody i szczątki jest jedną z najczęstszych chorób alergicznych na świecie. Objawy mają na ogół charakter układowy i/lub uogólniony i dotyczą górnych i dolnych dróg oddechowych, oczu, oczu i nosa, skóry, rzadziej przewodu pokarmowego. Wachlarz objawów nie zależy od rodzaju ekspozycji na alergeny: drogą wziewną lub bezpośredniego kontaktu ze skórą lub nabłonkiem śluzówek. Poza szerokim wachlarzem alergenów, roztocza kurzu domowego zawierają szereg substancji o charakterze adiuwantów układu wrodzonej reakcji odpornościowej, również odpowiedzialnej za efekty niepożądane. Źródłem alergenów wziewnych roztoczy, oddziałujących na błony śluzowe dróg oddechowych i skóry, są cząstki kału i w mniejszym stopniu, szczątki ciał martwych osobników. Odchody roztoczy wzbijane są w powietrze podczas zamiatania, odkurzania lub zmiany pościeli. Cząstki są na tyle małe, że przenikają do górnych i dolnych dróg oddechowych oraz wchodzą w kontakt ze skórą i oczami. Odchody roztoczy, poza produktami przemiany materii, zawierają niestrawione składniki pokarmowe otoczone błoną perytroficzną zawierającą proteolityczne enzymy trawienne umożliwiające pozaustrojowe trawienie pokarmu (roztocza są koprofagami). Poza białkowymi alergenami, indukującymi syntezę swoistych IgE, szczątki roztoczy i cząstki ich odchodów zawierają: chitynę, DNA roztoczy oraz DNA i endotoksyny bakterii, które mogą jako adiuwanty wrodzonej odporności przyczyniać się do niespecyficznego zapalenia nosa, płuc i skóry. Stwierdzono wysoki stopień reaktywności krzyżowej pomiędzy ekstraktami gatunków w obrębie Dermatophagoides, oraz skorupiakami (krewetki, homary, kraby, raki) i mięczakami (małże, ostrygi, przegrzebki, małże, uchowce, ślimaki, kalmary, ośmiornice, mątwy).
Blatella germanica – karaluch (prusak, karaczan prusak), występuje w klimacie umiarkowanym, w zamkniętych lokalizacjach miejskich, żywiąc się odpadami żywności. Głównymi źródłami alergenów karaluchów są: ślina, odchody, jaja i złuszczająca się skóra, wchodzące w skład kurzu. Dominującą  drogą ekspozycji na alergeny karalucha jest droga oddechowa. Ryzyko uczulenia rośnie przy ekspozycji prenatalnej na alergeny karaluchów. Alergeny karaluchów odgrywają kluczową rolę we wzroście ryzyka rozwoju astmy. Wywołują również alergiczny nieżyt nosa. Obserwuje się kliniczną reaktywność krzyżową alergenów B. germanica z alergenami: karalucha amerykańskiego; białek mleka krowiego; moczu szczurów i myszy; roztoczy kurzu domowego i skorupiaków.
Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W teście wykorzystano ekstrakty alergenów D. pteronyssinus, d1 (D1); D. farinae, d2 (D2) i karalucha, i6 (I6).