Panel rekombinanty roztocze

Kompleksowa, molekularna, diagnostyka uczulenia na roztocza kurzu domowego.
Molekularna diagnostyka alergii opiera się na wskazaniu molekularnych komponent ekstraktu źródła alergenu odpowiedzialnych za uczulenie. Identyfikacja dokonywana jest na podstawie pomiaru stężenia IgE specyficznej dla istotnych alergenów molekularnych (sIgE).  Wzrost stężenia sIgE jest proporcjonalny do nasilenia alergii. Znajomość właściwości alergenów molekularnych wskazanych przez pomiar sIgE pozwala na: ustalenie rodzaju i rozległości reakcji alergicznych, sposobu ograniczania potencjału uczulającego (np. przez obróbkę cieplną w przypadku alergenów pokarmowych), zasadności wdrażania specyficznej immunoterapii oraz na ustalenie reaktywności krzyżowej z homologicznymi alergenami molekularnymi z innych źródeł. W badaniu wykonywanym metodą blotu uwzględniono pełne ekstrakty alergenów  środkowoeuropejskich roztoczy kurzu domowego: Dermatophagoides pteronyssinus, D. pteronyssinus (d1) i D. farinae (d2) oraz alergeny molekularne D. pteronyssinus wytworzone na drodze inżynierii genetycznej (r): Der p 1, Der p 2, Der p 10, Der p 23. Der p 1 i Der p 2 są głównymi alergenami  D. pteronyssinus. Biochemicznie, Der p 1 jest proteinazą cysteinową, natomiast Der p 2 pozbawionym funkcji enzymatycznych białkiem sekrecyjnym naskórka, nośnikiem lipidów i cholesterolu z rodziny białek rozpoznających lipidy (NPC2, MD-2–related lipid recognition family), które u stawonogów pełnią funkcję substancji wiążących związki o charakterze semiochemicznym. Der p 1 i Der p 2 znajdują się w odchodach roztoczy. Następstwem uczulenia w obu przypadkach jest astma.  sIgE dla Der p 1 stwierdzana jest u 70-100% uczulonych na roztocza, sIgE dla Der p 2 u 80-100%. sIgE dla Der p1 i Der p 2 wykazują reaktywność krzyżową z cząsteczkami  Der f 1 i Der f 2, będącymi alergenami głównymi innego roztocza kurzu domowego, D. farinae. Oznaczenie reaktywności IgE w stosunku do Der p1 i Der p 2 jest istotne dla wdrożenia swoistej immunoterapii. W przypadku braku reaktywności IgE w stosunku do jednego z głównych alergenów: Der p1 i Der p 2 nie należy stosować odczulania pełnymi ekstraktami alergenów, gdyż zamiast tolerancji doprowadza to do dodatkowego uczulenia. Der p 10, biochemicznie tropomiozyna posiadająca homologi u innych gatunków roztoczy (Der f 10 u D. farinae lub Blo t 10 u Blomia tropicalis) pochodzi z komórek mięśniowych i niemięśniowych roztoczy. Jest białkiem o wysoce konserwatywnej sekwencji, co powoduje  wysoki poziom reaktywności krzyżowej z tropomiozyną innych stawonogów i bezkręgowców. Odpowiada za reakcje alergiczne (od łagodnych po anafilaksję) na alergeny bezkręgowców wnikające drogą oddechową lub pokarmową.  Częstość występowania sIgE dla Der p 10 jest niewielka. Obserwowane reakcje są efektem reaktywności krzyżowej lub multiuczulenia. Obecność sIgE dla Der p 10 jest przesłanką ograniczającą skuteczność swoistej immunoterapii uczulenia. Der p 23 jest niedawno opisanym, trzecim głównym alergenem roztoczy, obecnym w odchodach, a pochodzącym z  perytroficznej wyściółki jelita roztoczy. Cząstki odchodów roztoczy składają się z amorficznej masy częściowo strawionej skóry i innych spożytych materiałów otoczonych chitynową błoną peritroficzną, która w przewodzie pokarmowym roztoczy oddziela pokarm od ścian jelita środkowego. Klinicznie Der p 23 jest wiązany z rozwojem astmy u osób uczulonych na roztocza kurzu domowego. Wpływa na wzrost aktywności bazofilów mierzony ekspresją CD203c.  sIgE specyficzna dla Der p 23 została zidentyfikowana u 74% uczulonych na roztocza. Der p 23 biochemiczne należy do rodziny białek podobnych do peritrofiny. Ze względu na wysoką alergenność Der p 23 powinien być uwzględniany w swoistej immunoterapii osób uczulonych na roztocza kurzu domowego.