P/c. p. endomysium i gliadynie w kl. IgA i IgG (łącznie) met. IIF

Wykrywanie metodą immunofluorescencji pośredniej przeciwciał przeciw  endomysium i gliadynie w kl. IgG i IgA (łącznie), przydatne w diagnostyce enteropatii glutenozależnej, różnicowaniu nietolerancji pokarmowych oraz w monitorowaniu przestrzegania diety bezglutenowej. Celiakia, glutenozależna enteropatia (choroba trzewna), jest autoimmunizacyjną, genetycznie uwarunkowaną chorobą jelit, której objawy i konsekwencje sprzyjają powstawaniu autoprzeciwciał, w tym skierowanych przeciw endomysium jelita (anty-EmA), przeciw transglutaminazie tkankowej (anty-tTG) oraz przeciwciał przeciw gliadynie. Powstawanie autoprzeciwciał stymulowane jest przez nadmierną reakcję na obce białko ziaren pszenicy – gliadynę, składnik glutenu, ale antygenem docelowym dla przeciwciał jest transglutaminaza tkankowa chorego, enzym odpowiedzialny za potranslacyjne modyfikacje białek, dla którego gliadyna jest jednym z substratów. Reakcja autoimmunologiczna prowadzi do uszkodzenia jelit, objawiającego się zanikiem kosmków jelitowych, co z kolei uniemożliwia prawidłowe trawienie i wchłanianie składników odżywczych.  Klasycznym markerem celiakii są autoprzeciwciała dla endomysium mięśni gładkich przewodu pokarmowego  przede wszystkim  w klasie IgA (EmA IgA). Stężenie przeciwciał EmA IgA  jest skorelowane z ekspozycją na gluten. Spada w przypadku diety bezglutenowej. Innym zespołem związanym z nietolerancją glutenu jest zespół jelitowo-skórny u dzieci (choroba Duhringa), w którym enteropatia glutenozależna towarzyszy zmianom skórnych o charakterze pęcherzowym.  W stosunku do nasilenie enteropatii glutenozależnych dużą swoistość diagnostyczną wykazują także przeciwciała w klasie IgA (AGA) skierowane bezpośrednio przeciwko gliadynie, jednemu z składników glutenu. Ich stężenie  również  spada w przypadku diety bezglutenowej,  jest więc przydatne do kontroli przestrzegania diety bezglutenowej.  Przeciwciała przeciw gliadynie oznaczane są metodą immunofluorescencji pośredniej IIF.  Oba rodzaje przeciwciał w klasie IgG mają mniejszą swoistość diagnostyczną od swoich odpowiedników w klasie IgA, ale ich oznaczenie jest stosowane w przypadku niedoborów w klasie IgA u badanych.