e-Pakiet alergiczny – alergeny kota

Ilościowe oznaczenie in vitro  w surowicy krwi, przeciwciał klasy IgE specyficznych w stosunku do istotnych diagnostycznie alergenów molekularnych naskórka, sierści czy ślinie kota, przydatne w precyzyjnej diagnostyce alergii na kota, pozwalającej na potwierdzenie i prognozowanie ewolucji obrazu klinicznego, rokowań oraz rodzaju profilaktyki i odczulania. Molekularna diagnostyka alergii opiera się na wskazaniu molekularnych komponent ekstraktu źródła alergenu odpowiedzialnych za uczulenie. Identyfikacja dokonywana jest na podstawie pomiaru stężenia IgE specyficznej dla istotnych alergenów molekularnych (sIgE).  Wzrost stężenia sIgE jest proporcjonalny do nasilenia alergii. Znajomość właściwości alergenów molekularnych wskazanych przez pomiar sIgE pozwala na: ustalenie rodzaju i rozległości reakcji alergicznych, sposobu ograniczania potencjału uczulającego (np. przez obróbkę cieplną w przypadku alergenów pokarmowych), zasadności wdrażania specyficznej immunoterapii oraz na ustalenie reaktywności krzyżowej z homologicznymi alergenami molekularnymi z innych źródeł. Do uczulenia na kota dochodzi głównie drogą wziewną, rzadziej przezskórnie. Uczulenie wykazuje silne związek z astmą, która u dzieci z sIgE swoistymi dla alergenów kota jest cięższa i trudniejsza do kontroli. Za ciężką astmę odpowiadają głównie współuczulenie  lipokaliną (Fel d 4) i uteroglobiną (Fel d 1). Częstość występowania alergii na koty jest różna w różnych regionach geograficznych, ale rośnie na całym świecie, stanowiąc główne ryzyko rozwoju astmy i nieżytu nosa. Alergia na kota zaczyna się we wczesnym niemowlęctwie i trwa aż do wczesnej dorosłości stanowiąc ponad 26% przypadków alergii wziewnych wymagających leczenia. Wraz z wiekiem częstość uczulenia wzrasta. Przykładowo, w grupie 13 tys. dzieci niemieckich wynosiła: 5,7 % u 3-6 latków; 11,5% u 7-10 latków i ponad 17% u 14-15 latków. • Fel d 1, alergen główny kota, gatunkowo specyficzny marker uczulenia; we wczesnym dzieciństwie prognostyk rozwoju alergii na kota w okresie dojrzewania. Biochemicznie uteroglobina, której synteza związana jest z hormonami płciowymi. Obecna w skórze i gruczołach ślinowych. sIgE dla Fel d 1 obecna jest u 60-100% dzieci chorych na astmę. Fel d 1 obecny na cząstkach o średnicy < 5 µm, przedostaje się do małych oskrzelików powodując astmę. Ze względu na lotność, Fel d 1 może być przenoszony (np. na ubraniu) i powodować objawy alergii u osób uczulonych w miejscach, do których koty nie mają dostępu. • Fel d 2, albumina surowicy. sIgE dla Fel d 2 obecna jest u  14-54% uczulonych na alergeny kota. Uczulenie na Fel d 2 łączy się z dużym ryzykiem reaktywności krzyżowej z albuminami surowicy innych gatunków. Przykładowo odpowiada za zespół  mięso wieprzowe – kot. • Fel d 4, lipokalina. Główny alergen kota (sIgE u 64% osób z alergią na kota). Syntetyzowana w gruczołach ślinowych, rozprzestrzeniane przez ślinę. Wykazuje umiarkowane ryzyko reakcji krzyżowej z Can f 6 psa i  Equ c 1 konia. • Fel d 7, lipokalina. Alergen mały (sIgE u 38% osób z alergią na kota). umiarkowane ryzyko reaktywności krzyżowej z Can f 1 psa.

Zastosowane w testach alergeny molekularne: Fel d 1, 2, 4 i 7 wytworzone zostały na drodze inżynierii genetycznej przy pomocy rekombinantowych systemów ekspresyjnych (rFel d 1, rFel d 2, rFel d 4 i rFel d 7).