Demencja
Demencja (z łac. dementia) to inaczej otępienie. Niegdyś uważano, że jest naturalną konsekwencją procesu starzenia się, co nie jest prawdą. Demencja charakteryzuje się stopniowym pogorszeniem zdolności poznawczych, które uniemożliwia samodzielne funkcjonowanie, co wiąże się z koniecznością objęcia chorego stałą opieką.
Do powstania demencji doprowadzić może wiele czynników. Za najczęstszą przyczynę otępienia specjaliści podają zmiany neurodegeneracyjne mózgu. Z demencją kojarzona jest przede wszystkim choroba Alzheimera. Do innych możliwych przyczyn demencji należą m.in.: padaczka, choroba Parkinsona, neuroborelioza, nowotwory mózgu, urazy mózgu, predyspozycje genetyczne, krwiaki pourazowe, choroby tarczycy, zaburzenia krążenia w mózgu, nadużywanie alkoholu, przyjmowanie substancji psychotropowych i niedobór witamin B12, B9, B1.
Demencja przebiega w indywidualny sposób – u każdego chorego może wyglądać nieco inaczej. Jednak wśród najczęstszych jej objawów specjaliści wymieniają:
- zaburzenia pamięci,
- obniżenie sprawności intelektualnej,
- zaburzenia orientacji czasowo-przestrzennej,
- obniżenie zdolności rozumienia,
- zaburzenia snu (zmianę rytmu snu i czuwania),
- trudności z uczeniem się i przyswajaniem nowych informacji,
- trudności z myśleniem przyczynowo-skutkowym,
- zaburzenia postrzegania rzeczywistości i oceny sytuacji,
- trudności w podejmowaniu decyzji,
- zaburzenia komunikacji – trudności w rozpoznawaniu mowy, mówieniu, formułowaniu myśli, podążaniu za rozmową itd.,
- zmiany w zachowaniu – wahania nastroju, drażliwość, apatię.
Rozpoznanie demencji wymaga oceny neurologa, psychiatry lub geriatry i psychoterapeuty, gdyż poza oceną neurologiczną konieczne są badania neuropsychologiczne. Lekarz zleca badania obrazowe mózgu i laboratoryjne badania krwi – głównie morfologię, stężenie witamin z grupy B, TSH, lipidogram, stężenie glukozy. Możliwe są również badania z krwi oceniające genetyczną predyspozycję do wystąpienia choroby Alzheimera.
W leczeniu demencji stosowane są głównie leki przeciw otępieniu, fizjoterapia, zajęcia u logopedy. Jest to jednak zwykle stan nieuleczalny, a podjęta terapia ma na celu spowolnić jej postęp i ułatwić życie choremu.
