Chlamydia pneumoniae IgM

Chlamydia pneumoniae (C. pneumoniae)  jest wewnątrzkomórkowym patogenem człowieka, małą, gram-ujemną bakterią, namnażającą się w komórkach nabłonka, a także w makrofagach i komórkach mięśniowych miażdżycowo zmienionej aorty. Jest najbardziej rozpowszechnionym w populacji gatunkiem Chlamydiaceae, powodującym w ostatnich latach rosnącą liczbę ostrych lub przewlekłych infekcji. W większości przypadków powoduje bezobjawowe zakażenie, ale jest również etiologicznym czynnikiem atypowego zapalenia płuc, a także zapalenia oskrzeli i górnych dróg oddechowych. Głównymi objawami klinicznymi zakażenia są: nieżyt nosa, zapalenie zatok, zapalenie ucha środkowego, zapalenie gardła, zapalenie oskrzeli, atypowe zapalenie płuc z nieproduktywnym (suchym) kaszlem i niewyraźnymi objawami osłuchowymi. Do zakażenia pierwotnego C. pneumoniae dochodzi na ogół między 5 a 18 rokiem życia. Zapadalność na zapalenie płuc zmienia się z wiekiem i jest znikoma u dzieci poniżej 5 roku życia, a następnie rośnie i u osób w podeszłym wieku osiąga najwyższy odsetek. C. pneumoniae stanowi również przyczynę zaostrzenia przebiegu astmy. Zapalenie płuc i oskrzeli powodowane przez drobnoustrój ma zwykle przebieg łagodny. Ciężki przebieg powodowane jest na ogół związany ze współistniejącym zakażeniem. W zakażenia chlamydiami produkcja swoistych przeciwciał wszystkich klas jest dość późna. Przeciwciała IgM produkowane są w 2 i 3 tygodniu po ujawnieniu się choroby, przeciwciała IgA i IgG od 6 do 8 tygodnia. Najogólniej: w przypadku zakażenia pierwotnego stężenie IgM i IgA osiąga maksimum i widocznie spada, a stężenie IgG po osiągnięciu maksimum utrzymuje się na wysokim poziomie; w przypadku zakażenia chronicznego stężenie IgM spada, a stężenia IgA i IgG utrzymują plateau.  Interpretację wariantów serokonwersji w przypadku zakażenia C. pneumoniae, dla poszczególnych klas przeciwciał, przedstawiono poniżej. IgM: obecność IgM przy braku IgA i / lub IgG świadczy o niedawnym zakażeniu pierwotnym; IgM na ogół nie są wytwarzane w przypadku zakażeń ponownych; IgA: są wytwarzane później niż IgM; ich wzrost jest typowy dla zakażeń ponownych; są uznawane za marker aktywnego zakażenia.
IgG: izolowana obecność przeciwciał IgG bez klinicznych objawów choroby jest charakterystyczna dla okresu pozakaźnego, świadcząc o zakażeniu przebytym w przeszłości. Serokonwersja lub czterokrotny wzrost stężenia przeciwciał w próbkach surowicy z dwóch pobrań: na początku choroby i po 2 3 tygodniach, jest wyraźną przesłanką o aktywnym zakażeniu. Przeciwciała swoiste dla antygenów Chlamydia mogą utrzymywać się przez długi czas (miesiące, a nawet lata), co nie oznacza aktywnego zakażenia.

Wynik dodatni: obecne/niedawne zakażenie C.pneumoniae.

Przeciwciała heterofilne.