Insulina po obciązeniu (50 g glukozy 0,1,2)

Wyznaczenie krzywej insulinowej po obciążeniu 50 g glukozy i pomiarach stężenia insuliny w czasach 0, 1 i 2 godz. po podaniu glukozy stosowane jest w oznaczaniu insulinooporności. Insulinoodoporność jest stanem obniżonej wrażliwości organizmu (m.in. mięśni, tkanki tłuszczowej, wątroby) na działanie insuliny, przy podniesionym lub prawidłowym stężeniu insuliny w krwi. Nadprodukcja insuliny wynika ze zbyt słabej reakcji organizmu na jej prawidłowe stężenie i wchodzi w skład zespołu metabolicznego, mogącego doprowadzić  do chorób sercowo-naczyniowych i cukrzycy typu 2. Insulinooporność może być uwarunkowana genetycznie, powodowana nadmiarem wydzielania kortyzolu, glukagonu, hormonu wzrostu, hormonów tarczycy, parathormonu i androgenów. W celu zdiagnozowania insulinooporności można posłużyć się wskaźnikiem HOMA-IR (ang. homeostatic model assessment - insulin resistance), wyliczanym ze stężeń insuliny i glukozy, obu oznaczanych na czczo: HOMA-IR = insulinemia (mU/ml) x glikemia (mmol/l)/22,5. Bardziej miarodajny jest pomiar insulinooporności oparty na krzywych:  glukozowej i insulinowej. Po sprawdzeniu poziomu glukozy i insuliny na czczo (czas 0), wykonuje się oznaczenia obu parametrów w wariantach różniących się obciążającą dawką glukozy i ilością kolejnych oznaczeń insuliny. Na ogół krzywa insulinowa wyznaczana jest po obciążeniach dawkami glukozy: 50, 75 g  lub zaleconą przez lekarza, w czasie 0 i kolejnych, w godzinnych odstępach (oznaczenie dwupunktowe, krzywa trzy i czteropunktowa).  Wartości referencyjne wyznaczane są jedynie dla stężenia insuliny na czczo. W ciągu trzech dni przed wykonaniem krzywej insulinowej zalecana jest normalna dieta, bogata w węglowodany.