e-Pakiet badania na krzepliwość krwi - wykluczenie zakrzepicy (koagulogram)

Badania na krzepnięcie krwi, inaczej koagulogram to zestaw badań laboratoryjnych oceniających zdolności krwi do krzepnięcia. Badania te umożliwiają sprawdzenie działania mechanizmów odpowiadających za hamowanie krwawienia w miejscu zranienia, czyli przerwania ciągłości naczynia krwionośnego (ma to duże znaczenie np. przed planowanym zabiegiem operacyjnym). Na proces krzepnięcia krwi składa się szereg skomplikowanych reakcji, prowadzących ostatecznie do przekształcenia rozpuszczalnego fibrynogenu w fibrynę i utworzenia skrzepu. Na podstawie koagulogramu ocenia się działanie tzw. wewnątrz- lub zewnątrzpochodnej drogi krzepnięcia. Analiza wyników wykonanych badań pozwala na stwierdzenie lub wykluczenie zaburzeń krzepnięcia, zaplanowanie dodatkowej diagnostyki zaburzeń, zastosowanie terapii jak i monitorowanie leczenia.

e-Pakiet badania na krzepliwość krwi (koagulogram) uwzględnia badania oceniające funkcję układu krzepnięcia: Morfologia, APTT, PT (INR), fibrynogen, D-dimery

• Morfologia krwi jest badaniem, w którym elementy morfotyczne krwi podlegają zarówno ilościowej jak i jakościowej ocenie. Wynik badania pozwala ocenić ogólną kondycję organizmu, niedobory pierwiastków lub witamin będących przyczyną anemii oraz wnosi wiele istotnych informacji na temat etiologii toczących się infekcji (bakteryjnej, wirusowej, pasożytniczej). Pozwala także na wykluczenie choroby nowotworowej układu krwiotwórczego lub ewentualnych zaburzeń odporności. Składową morfologii jest oznaczenie ilości płytek krwi, komórek kluczowych dla funkcjonowania układu krzepnięcia.
• APTT - czas częściowej tromboplastyny po aktywacji to test czynnościowy pozwalający ocenić sprawność wewnątrzpochodnej i wspólnej drogi kaskady krzepnięcia (czynniki: V, VIII, IX, X, XI, XII), z wyłączeniem udziału płytek krwi. APTT zależy od wymienionych czynników osoczowych oraz stężenia protrombiny i fibrynogenu. Oznaczenie czasu APTT stosowane jest głównie do przedoperacyjnej oceny pacjentów ze zwiększonym ryzykiem krwawień, diagnozowania wrodzonych lub nabytych niedoborów czynników krzepnięcia, a także do monitorowania leczenia heparyną niefrakcjonowaną. Izolowane przedłużenie APTT stwierdza się w niektórych typach choroby von Willebranda, hemofilii lub w przypadku obecności antykoagulantu toczniowego. Nieprawidłowy wynik tego parametru powinien być wskazaniem do dalszej diagnostyki zaburzeń krzepnięcia.
• PT (czas trombinowy) pozwala ocenić sprawność zewnątrzpochodnego i wspólnego szlaku aktywacji hemostazy. Wyrażany jest w sekundach, procentach lub jako międzynarodowy współczynnik znormalizowany (INR), dzięki któremu istnieje możliwość porównywania tego parametru pomiędzy laboratoriami. Zależy on jedynie od wybranych osoczowych czynników krzepnięcia - II, VII, X, V oraz fibrynogenu. W praktyce klinicznej wykorzystuję się go do monitorowania leczenia przeciwzakrzepowego przy pomocy antagonistów witaminy K - warfaryny oraz acenokumarolu. Wydłużenie czasu PT obserwuje się między innymi w przypadku ciężkich uszkodzeń wątroby, wrodzonych niedoborów czynników krzepnięcia, zespołu rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC), niedoboru witaminy K oraz zespołu antyfosfolipidowego. Skrócenie czasu PT występuje niezwykle rzadko i nie posiada znaczenia diagnostycznego.
• Fibrynogen wraz z innymi parametrami koagulogramu pozwala ocenić całościowy proces hemostazy. Fibrynogen jako rozpuszczalne białko osocza wykazuje swoistą reakcję na działanie trombiny, pod której wpływem przekształca się w stałą fibrynę, która ostatecznie bierze bezpośredni udział w tworzeniu skrzepu. Badanie powinno być wykonywane w przypadku skłonności do krwawień lub powstawania zakrzepów oraz w przypadkach, gdy czasy APTT oraz PT są wydłużone. Należy pamiętać, że stężenie tego parametru wzrasta również w innych stanach chorobowych np. przewlekłym zapaleniu oraz ostrych infekcjach.
• D-dimery. Oznaczanie stężenia D-dimerów jest wykonywane w podejrzeniu nasilenia procesów krzepnięcia i fibrynolizy (rozpuszczania skrzepu). Oznaczanie znajduje zastosowanie w diagnostyce stanów zakrzepowo-zatorowych, a przede wszystkim w diagnostyce zatoru płucnego i zakrzepicy żył głębokich kończyn dolnych. Prawidłowe stężenie D-dimerów pozwala z bardzo dużym prawdopodobieństwem wykluczyć te stany. Natomiast podwyższone stężenie D-dimerów, poza zakrzepicą, może wiązać się z chorobą nowotworową, hiperfibrynolizą (nadmiernym rozpuszczaniem zakrzepu), farmakoterapią trombolityczną (podaniem leków rozpuszczających skrzeplinę), sepsą, zawałem mięśnia sercowego, chorobą niedokrwienną serca, ciążą, urazami, stanami po zabiegach chirurgicznych, także zaawansowanym wiekiem.

e-Pakiet uzupełniający -anemia

e-Pakiet badania kardiologiczne - podstawowe