Hemolakria – co to? Poznaj przyczyny i metody ich diagnozowania

Udostępnij

Hemolakria oznacza obecność krwi w wydzielinie łzowej. Objaw ten może mieć różne nasilenie – od subtelnego różowego zabarwienia łez do wyraźnej obecności krwi. Sprawdź, co może go powodować i w jaki sposób ustala się podłoże hemolakrii.

Hemolakria

Czym jest hemolakria?

Hemolakria to zjawisko, w którym łzy mają czerwonawy odcień lub są wyraźnie zmieszane z krwią. Hemolakria dotyczy jednego oka lub obu. Jest to stosunkowo rzadki objaw, który może być wynikiem zarówno łagodnych podrażnień, jak i poważnych schorzeń, np. chorób naczyń, zaburzeń krzepnięcia, nowotworu. 

Co zrobić w przypadku hemolakrii?

Gdy zauważysz krwawe łzy, unikaj dotykania oczu i delikatnie usuń ewentualne ciała obce (np. poprzez przepłukanie oka solą fizjologiczną). Skonsultuj się z okulistą, jeśli objaw się powtarza, występują zaburzenia widzenia, ból lub inne niepokojące symptomy. Większość przypadków hemolakrii jest łagodna i mija samoistnie, ale odpowiednia diagnostyka pomoże wykluczyć poważniejsze przyczyny.

Jakie są objawy hemolakrii?

Hemolakria charakteryzuje się obecnością krwi we łzach, co jest głównym i najbardziej charakterystycznym objawem. Może towarzyszyć jej kilka innych symptomów, w zależności od przyczyny. W przypadku urazów, infekcji lub stanów zapalnych typowe są dodatkowo ból, dyskomfort, pieczenie i swędzenie oka. Zaczerwienienie oka może być związane z podrażnieniem spojówki lub stanem zapalnym. Obrzęk powiek lub okolicy oka jest charakterystyczny dla infekcji, reakcji alergicznych lub urazów. Nadmierne łzawienie może występować jako reakcja obronna oka na uraz lub podrażnienie. Niewyraźne widzenie lub uczucie „mgły” na oku pojawiają się, gdy hemolakria wiąże się z infekcją lub urazem rogówki. Jeśli hemolakria jest wynikiem zaburzeń krzepnięcia lub chorób ogólnoustrojowych, krwawienie może występować także z nosa, dziąseł czy innych obszarów ciała.

Przyczyny hemolakrii 

Za pojawienie się hemolakrii odpowiadają różnorodne czynniki. Jednym z częstszych jest podrażnienie lub uraz oka. Mogą to być mikrouszkodzenia – drobne rany spojówki lub rogówki, ciała obce w oku – pył, piasek czy inne drobinki, czy zbyt intensywne pocieranie oczu, prowadzące do pęknięcia naczynek krwionośnych. Ekspozycja na toksyny, chemikalia lub zanieczyszczenia może powodować podrażnienie i uszkodzenie naczyń krwionośnych.

Kolejną możliwą przyczyną hemolakrii są infekcje i stany zapalne. Zapalenie spojówek (bakteryjne, wirusowe czy alergiczne) może prowadzić do kruchości naczyń krwionośnych, a w efekcie tego do zwiększonej ich urazowości i zabarwienia łez krwią. Dodatkowo zapalenie gruczołów łzowych może wywołać stan zapalny, powodując objaw krwawych łez.

Delikatne naczynia krwionośne w obrębie oka mogą pękać wskutek nadciśnienia lub zaburzeń krzepliwości krwi. Wrodzone lub nabyte choroby naczyń, np. zespół kruchości naczyń, sprzyjają ich pękaniu i pojawieniu się krwi we łzach. Objaw można zaobserwować też w przebiegu niektórych chorób ogólnoustrojowych, w tym zaburzeń krzepnięcia krwi (np. hemofilii, skazy krwotocznej) czy chorób zakaźnych (np. gruźlicy, malarii).

Ekstremalnie rzadko hemolakria wynika z obecności tkanki endometrialnej. Również guzy w obrębie gruczołów łzowych, spojówki czy innych struktur oka mogą prowadzić do hemolakrii. W niektórych przypadkach przyczyna pozostaje nieznana, co oznacza, że nie wykryto wyraźnej patologii.

📌 Przeczytaj: Wylew w oku – co robić? Poznaj przyczyny wylewu krwi do oka

Na czym polega diagnostyka hemolakrii?

Diagnostykę rozpoczyna wywiad lekarski. Lekarz zadaje pytania, aby zebrać informacje na temat: częstości i okoliczności występowania objawów, objawów towarzyszących, np. bólu oka, zaczerwienienia, zaburzeń widzenia, innych krwawień, chorób przewlekłych (nadciśnienia, cukrzycy, zaburzeń krzepnięcia), stosowanych leków, np. przeciwzakrzepowych, a także stylu życia i czynników środowiskowych, takich jak ekspozycja na toksyny, substancje drażniące, alergeny.

Następnie lekarz przeprowadza badanie fizykalne – szczegółowe badanie okulistyczne, aby ocenić stan oka i jego struktur. Bada przedni odcinek oka, w tym spojówkę, rogówkę, gruczoły łzowe i powieki pod kątem urazów, infekcji lub stanów zapalnych. Bada też dno oka, aby sprawdzić stan naczyń krwionośnych siatkówki. Wykonuje badanie fluoresceinowe z użyciem barwnika fluoresceinowego do oceny mikrouszkodzeń rogówki lub spojówki. Przeprowadza również pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego.

📌 Poznaj e-Pakiet kompleksowe badania krwi.

Jeśli istnieje podejrzenie głębszych patologii, mogą być wykonane badania obrazowe. USG gałki ocznej zlecane jest w przypadku trudności w ocenie struktur oka. Tomografię komputerową (TK) lub rezonans magnetyczny (MRI) wykonuje się, jeśli istnieje podejrzenie guzów, zmian nowotworowych lub patologii w oczodole.

Uzupełnieniem diagnostyki są badania krwi i inne testy, które pomagają wykryć ogólnoustrojowe przyczyny hemolakrii. Morfologia krwi zapewnia oceną poziomu hemoglobiny, płytek krwi i markerów zapalnych. W badaniu koagulacyjnym mierzony jest czas protrombinowy (PT), czas kaolinowo-kefalinowy (APTT) i poziomy fibrynogenu, aby ocenić krzepliwość krwi. Jeśli istnieje podejrzenie wpływu hormonów na występowanie hemolakrii, przeprowadzane są testy hormonalne, z kolei w przypadku ryzyka infekcji bakteryjnych, wirusowych lub pasożytniczych – testy serologiczne i mikrobiologiczne. W zależności od podejrzeń lekarz może skierować pacjenta na dodatkowe konsultacje.

Autor: dr n. o zdr. Olga Dąbska

Bibliografia

  • G.K. Acherjya, Idiopathic Haemolacria: A Rare Case Report, „Journal of Medicine” 2019, t. 20, nr 2, s. 106–108.
  • M. Balouki, K. Ouardi, N. Errami, B. Hemmaoui, A. Jahidi, F. Benariba, An elderly patient crying out blood: a case report, „PAMJ Clinical Medicine” 2022, t. 8, nr 42.
  • U.A. Mani, H. Abbas, M. Kumar, Apparent Haemolacria: A Case of Munchausen's Syndrome, „Indian Journal of Trauma & Emergency Pediatrics” 2024, t. 15, nr 4, s. 117–120.
  • M. Ramachandra, Haemolacria a rare complication of Lefort I surgery, „British Journal of Oral and Maxillofacial Surgery” 2017, t. 55, nr 10, s. e171.