Borelioza IgM

Oznaczenie w surowicy krwi przeciwciał IgM swoistych dla antygenów krętków rodzaju Borrelia, stosowane w serologicznej diagnostyce wczesnej boreliozy. Krętki Borrelia: B. burgdorferi sensu stricto, B. Garinii i B. afzelii o łącznej nazwie Borrelia burgdorferi sensu lato oraz B. spielmanii, B. bavariensis, etc.  są czynnikiem etiologicznym boreliozy (choroby z Lyme). Ich rezerwuarem są różne gatunki ssaków, m.in.: gryzonie, jelenie i sarny. W naszym klimacie choroba jest przenoszona głównie przez kleszcze z rodzaju Ixodes. Do zakażenia dochodzi na skutek ukąszenia przez zakażonego kleszcza, głównie w fazie rozwojowej nimfy. Aby doszło do zakażenia, kleszcz musi być wkłuty przez odpowiednio długi czas, statystycznie (!) co najmniej 24 godz.  Procent zakażonych kleszczy jest zmienny i zależny od rejonu geograficznego. W Europie 64% chorych nie zauważa faktu ukąszenia przez kleszcza, gdyż patognomoniczny objaw boreliozy występuje tylko u pewnego odsetka zakażonych. Choroba nieleczona przebiega w trzech fazach: zakażenia zlokalizowanego, rozproszonego i przewlekłego. W pierwszej fazie do charakterystycznych objawów należy rumień wędrujący w miejscu ukąszenia, naciek limfocytarny i zanikowe zapalenie skóry, przy czym nie wszystkie objawy są zawsze obserwowane. Występują również objawy grypopodobne, zmęczenie itd. W kolejnym etapie mogą pojawiać się nawracające, bardzo intensywne dolegliwości stawowe, objawy ze strony układu nerwowego charakterystyczne dla zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, porażenie nerwów czaszkowych, zapalenie mięśnia sercowego. W fazie zakażenia przewlekłego objawy są zróżnicowane i niecharakterystyczne.  Mogą dotyczyć układu nerwowego, sercowo-naczyniowego, rozrodczego, mięśniowego i wewnątrzwydzielniczego. Obserwuje się napady gorączki, poty, zmiany masy ciała, bóle stawowe, bóle głowy i wiele innych.
Ze względu na istnienie kilku genogatunków europejskich krętków Borrelia stanowiących patogeny boreliozy (m.in. B. burgdorferi, B. afzelii, B. garinii, B. spielmanii, etc.) serologiczny test diagnostyczny powinien uwzględniać te najbardziej z nich prawdopodobne.  Odczynnik immunochemicznego testu Borelioza IgG zawierający mieszaninę lizatów Borrelia i rekombinantowy antygen VIsE B. burgdorferii rozpoznaje boreliozę powodowaną  przez B. burgdorferi sensu stricto i sensu lato. U większości chorych, w aktywnej fazie zakażenia, przeciwciała IgM są wykrywane po upływie 3 – 4 tygodni, osiągają maksimum po 6 – 8 tygodniach i zanikają po 4 – 6 miesiącach, choć tzw. przeciwciała IgM przetrwałe mogą utrzymywać się niekiedy znacznie dłużej. Wynik ujemny, przy braku objawów, zwykle wyklucza zakażenie,  jeżeli od przypuszczalnego momentu zakażenia minęły 3-4 tygodnie. Oznaczenie IgM jest szczególnie przydatne dla potwierdzania lub wykluczania boreliozy u osób z objawami klinicznymi sugerującymi chorobę lub nietypowymi . W takich postaciach potwierdzenie laboratoryjne staje się miarodajne  po upływie ok. 2 tygodni od wystąpienia objawów. Jego kliniczna użyteczność jest ograniczona do wczesnego,  zlokalizowanego zakażenia  lub diagnostyki ponownego zakażenia. Dodatni wynik oznaczenia IgM we krwi powinien być potwierdzony metodą Western blot. Diagnostyka serologiczna boreliozy zawsze powinna być poprzedzona wywiadem lekarskim i oceną ryzyka zakażenia, a wyniki interpretowane w kontekście stanu klinicznego badanego i oceny ryzyka infekcji.

Antybiotykoterapia rozpoczęta tuż po ukąszeniu przez kleszcza  lub z innych wskazań  może spowodować osłabienie produkcji IgG; dodatni wynik IgG  po szczepieniu przeciw boreliozie (LYMErix), jeśli test wykrywa przeciwciała swoiste dla lipoproteiny OspA; wyniki fałszywie dodatnie w przypadku zakażenia krętkiem kiły, wirusem HIV i EBV; heterofilne, czynnik reumatoidalny.

Obecność: aktywne zakażenie, niedawno przebyta zakażenie, ponowne zakażenie.