Chlamydia trachomatis antygen met. IIF

Wykrywanie obecności Chlamydia trachomatis wykonywane z użyciem techniki immunofluorescencji, przydatne w podejrzeniu aktywnego zakażenia C.trachomatis. C. trachomatis jest najważniejszym gatunkiem rodzaju Chlamydia. Chlamydie są małymi, gram ujemnymi bakteriami, obligatoryjnie wewnątrzkomórkowymi.  C. trachomatis jest wyłącznie ludzkim patogenem, jednym z najważniejszych drobnoustrojów wywołujących choroby przenoszone drogą płciową. Zmienność genetyczna C. trachomatis  jest przyczyną jej licznych tropizmów, a równocześnie trudności w wykrywaniu i w eradykacji. Spowodowana jest mutacjami w obrębie czterech zmiennych domen (VD1-4) genu omp I. Znanych jest 19 serotypów C.trachomatis. Serotypy A do C są przyczyną jaglicy, choroby oczu prowadzącej do ślepoty; serotypy D-K są przyczyną zakażeń moczopłciowych, zapalenia spojówek, reaktywnego reumatycznego zapalenia stawów oraz zapalenia płuc noworodków; serotyp L1-L3 jest etiologicznym czynnikiem ziarnicy wenerycznej pachwin; serotypy D-K są najczęstszym bakteryjnym źródłem chorób przenoszonych drogą płciową. 70% tych zakażeń przebiega w sposób bezobjawowy lub z objawami łagodnymi. U kobiet zakażenia dróg moczopłciowych C.trachomatis o serotypie D-K prowadzą do: zapalenia szyjki macicy, zapalenia jajowodu, endometriozy (w 40 procentach przypadków zapalenia szyki macicy wywołanej C.trachomatis), bezpłodności, zapalenia cewki moczowej, choroby zapalnej narządów miednicy mniejszej, ciąży ektopowej, reaktywnego zapalenie stawów, zapalenia okołowątrobowego, a w przypadku przeniesienia patogenu na noworodka do zapalenia płuc (20%) lub zapalenie spojówek (40%). U mężczyzn serotypy D-K są najczęstszą przyczyną nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej (NGU) oraz porzeżączkowego (PGU) zapalenia cewki moczowej po leczeniu penicyliną, a także zapalenia najądrza, reaktywnego reumatycznego zapalenia stawów (około 1 procenta mężczyzn z zapaleniem cewki moczowej spowodowanej C. trachomatis), zapalenia prostaty, zespołu Reitera, zapalenia odbytnicy i odbytu. C. trachomatis (D-K) powoduje również zapalenie spojówek u osób obu płci, w których źródłem zakażenia jest basen kąpielowy. Badanie wykonywane techniką immunofluorescencji pośredniej (IIF) pozwalającej na bezpośrednie wykrywanie antygenów bakterii w pobranym wymazie. W przypadku wydzieliny z szyjki macicy badanie wykazuje czułość diagnostyczną 50 – 90% oraz swoistość większą niż 95%. Jest przydatne przy potwierdzaniu wyników uzyskanych innymi metodami. Materiałem do badania, w zależności od umiejscowienia zakażenia, może być wymaz z: szyjki macicy, cewki moczowej, oka, gardła, odbytu. W teście  możliwa jest równoczesna ocena jakości pobranego materiału. W populacji o niskim rozpowszechnieniu zakażenia możliwe jest uzyskiwanie większej liczby wyników fałszywie dodatnich, wymagających potwierdzenia innymi metodami (np. met. PCR).