Dehydrogenaza mleczanowa. Dehydrogenaza mleczanowa lub dehydrogenaza kwasu mlekowego (LDH) jest enzymem  występującym w cytoplazmie wszystkich komórek organizmu,  a  jej stężenie jest najwyższe w komórkach o wysokim metabolizmie energetycznym:  jak m.in. w komórkach mięśnia sercowego, mięśni szkieletowych, wątroby, mózgu, w erytrocytach i leukocytach.  Ze względu na różnice w budowie cząsteczkowej rozróżnia się pięć tzw. izoenzymów LDH, oznaczonych jako LDH 1-5, których wzajemne proporcje są charakterystyczne dla narządu. Nawet nieduże uszkodzenie komórek (tkanek) prowadzi do istotnego wzrostu aktywności LDH w krwi i zmiany proporcji jej izoenzymów, co spowodowane jest  kilkusetkrotnie wyższym fizjologicznym stężeniem LDH w tkankach w porównaniu do osocza. Głównymi wskazaniami do wykonania oznaczenia całkowitej aktywności LDH w surowicy jest różnicowanie przyczyn żółtaczki (rozpoznanie żółtaczki hemolitycznej)  i diagnostyka anemii hemolitycznej, w której stężenie LDH uwalnianej z erytrocytów wzrasta nawet pięćdziesięciokrotnie.   Aktywność LDH widocznie  wzrasta w zawale mięśnia sercowego,  ale zgodnie z nową definicją zawału, związaną z wprowadzeniem ultraczułych oznaczeń  troponiny,  LDH nie jest stosowana przy rozpoznaniu zwału. Oznaczanie aktywności LDH  wykorzystywane jest w diagnostyce  chłoniaków,  szpiczaka mnogiego oraz innych białaczek.