Odczyn Biernackiego (OB) jest nieswoistych badaniem krwi przydatnym w diagnostyce szeregu chorób przewlekłych. Podniesiony wynik informuje o występowaniu przewlekłej patologii wpływającej na zmiany składu krwi – głównie stężenie białek ostrej fazy i globulin, przyśpieszających szybkości opadania krwinek czerwonych. Podwyższony OB towarzyszy wielu chorobom i zaburzeniom, takim jak: bakteryjne (głównie) choroby zakaźne, choroby zapalne tkanki łącznej (kolagenozy) i naczyń, choroby nerek, niedobory białkowe, zespoły utraty białka, nowotwory nabłonkowe, choroby układu krwionośnego ( szpiczak, białaczki, czerwienica, anemia, zmiany jakościowe erytrocytów). Wynik OB zależy od składu białek osocza oraz elementów morfotycznych krwi. Stanowi podstawę dla przesiewowej oceny nieprawidłowości wynikających z dysproteinemii (zaburzenia stężenia i proporcji frakcji białek) lub znacznych zmian ilościowych elementów morfotycznych, co odbija się na szybkości opadania krwinek czerwonych w wystandaryzowanym układzie pomiarowym. Białka osocza oddziałują z powierzchnią erytrocytów,  zmieniając zewnętrzny potencjał ich błony komórkowej lub, jak w przypadku przeciwciał klasy IgM i fibrynogenu, bezpośrednio łącząc erytrocyty. Mechanizmy te wpływają na stopień agregacji erytrocytów, a tym samym na ich prędkość opadania w osoczu.