Toksoplazmoza wrodzona, profil porównawczy IgA matki i dziecka, met. Western Blot

Toksoplazmoza wrodzona, profil porównawczy IgA matki i dziecka, metodą western blot (immunoblotu). Oznaczenie przydane w określeniu ryzyka wertykalnej transmisji toksoplazmozy w ciąży. Pierwotne zarażenie Toxoplasma gondii (T. gondii)  jest szczególnie niebezpieczne dla kobiet w ciąży.  Choroba przebiega  zwykle bezobjawowo lub skąpo objawowo,  lecz wiąże się z ryzykiem przekazania pierwotniaka drogą krwi do płodu. Zarażenie płodu (toksoplazmoza wrodzona) może prowadzić do poważnych,  nieodwracalnych uszkodzeń, ze względu na duże powinowactwo T.gondii do tkanki nerwowej. Możliwość zarażenia  płodu wzrasta z wiekiem ciąży, natomiast  zagrożenie płodu następstwami infestacji  spada. W przypadku podejrzenia toksoplazmozy wrodzonej istotne więc jest określenie momentu inwazji pasożyta. W diagnostyce toksoplazmozy oznaczenia serologiczne mają znaczenie podstawowe. Oznaczane są  specyficzne przeciwciała, które powstają  (i zanikają) w określonej kolejności (IgM, IgA i IgG), co umożliwia  określenie fazy choroby oraz awidność przeciwciał, czyli siłę z jaką wiążą antygeny. Awidność wzrasta wraz z okresem wytwarzania przeciwciał i analogicznie  pozwala na wnioskowanie o fazie choroby. Przy podejrzeniu wrodzonej toksoplazmozy, stwierdzenie w krwi pępowinowej dziecka stężenia IgG wyższego niż u matki, świadczy o zakażeniu wrodzonym. Analogicznie obecność IgM, nieprzepuszczanych  przez łożysko, świadczy o ich wyłącznie płodowym pochodzeniu. Przeciwciała IgA  (anty-P30) u noworodka są także przydatne w diagnostyce toksoplazmozy wrodzonej, gdyż pojawiają się już w 23 tygodniu ciąży. Oznaczenia serologiczne przeprowadza się: u noworodków  matek zarażonych toksoplazmą w ciąży, noworodków z objawami uogólnionego zakażenia (po wykluczeniu innych przyczyn)  i niemowląt  z objawami neurologicznymi. Precyzyjne   ustalenie  statusu serologicznego matki i dziecka w stosunku do T. gondii  jest  możliwa dzięki zastosowaniu immunoblotów (western blot). Identyfikują one przeciwciała IgM, IgA i IgG rozpoznające określone  fragmenty antygenów pasożyta. Znajomość sekwencji powstawania przeciwciał swoistych w stosunku do komponent antygenowych pozwala na oznaczenie momentu zarażenia z dokładności do kilku tygodni. W immunoblotach stosuje się komponenty oczyszczone biochemicznie lub rekombinantowe. Przykładowo wykrycie IgG o dużej awidności,  swoistych dla antygenu p-30, świadczy o chorobie matki  krótszej niż 2 miesiące, czyli o ostrym zarażeniu pierwotnym, analogicznie jak wykrycie przeciwciała IgM specyficznego dla markera ROP1c. Przeciwciała IgA świadczą o ostrym zarażeniu, choć pojawiają się nieco później niż IgM i mogą utrzymywać się nieco dłużej. Różne klasy przeciwciał mogą mieć wspólne markery, najistotniejsze diagnostycznie jest więc ustalenie konstelacji przeciwciał stwierdzanych w krwi matki i dziecka w danym momencie, gdyż jej znajomość stanowi najmocniejszą przesłankę  dla stratyfikacji ryzyka transmisji T. gondii z matki na dziecko i jej następstw.