Ospa (Varicella zoster virus) IgM

Oznaczenie w surowicy krwi obecności przeciwciał IgM specyficznych dla antygenów wirusa Varicella zoster, czynnika etiologicznego ospy wietrznej. Wirus Varicella zoster (VZV) – wirus ospy wietrznej i półpaśca, prawidłowo: ludzki herpes wirus typu 3 (HHV-3), jest przyczyną choroby zakaźnej wieku dziecięcego – ospy wietrznej. Ospa wietrzna jest samoograniczającym się zakażeniem, przebiegającym pierwotnie najczęściej w wieku dziecięcym, o zwykle łagodnym przebiegu. Charakterystycznym objawem choroby jest wysypka skórna. Choroba zaczyna się gorączką (37-40oC) i złym samopoczuciem, w kolejności na skórze pojawia się wysypka (czerwone plamki), która ulega przekształceniu w pęcherze, następnie krosty i strupy odpadające po kilku dniach. Okres wylęgania wynosi 10 do 21 dni. Do rzadkich powikłań ospy wietrznej:  u 1 na 4000 dzieci, należy zapalenie mózgu. U osób z niedoborami odporności (szczególnie u dzieci) choroba może zakończyć się śmiercią. Wirus pozostaje w organizmie w postaci utajonej w zwojach nerwowych. W przypadku obniżenia odporności może dojść do nawrotu zakażenia w postaci półpaśca. Wirus po reaktywacji migruje do zakończeń nerwów czuciowych skóry, najczęściej powodując bardzo bolesną wysypkę. Półpasiec jest jednostką chorobową o szerokim spektrum niecharakterystycznych objawów: od samoograniczającego się nerwobólu bez wysypki do choroby rdzenia kręgowego połączonej z osłabieniem. Po zakończeniu choroby może  pozostać nerwoból trwający nawet ponad 6 tygodni. W przypadku reaktywacji zakażenia może dochodzić również do zapalenia rogówki, zespołu Ramsaya-Hunta – specyficznej postaci półpaśca przebiegającego z porażeniem twarzy lub osłabieniem słuchu. W niektórych przypadkach reaktywacja może być klinicznie bezobjawowa, a jej jedynym symptomem jest przejściowy wzrost poziomu przeciwciał. Zakażenie matki może być przeniesione na nienarodzone dziecko drogą wertykalną. Badanie polega na oznaczeniu przeciwciał IgM specyficznych dla antygenów VZV w surowicy krwi żylnej. W trakcie zakażenia pierwotnego VZV przeciwciała IgM są zawsze wykrywalne, ale czasem dopiero po pojawieniu się przeciwciał IgG. W 50 procentach przypadków zanikają po reaktywacji. Badanie jest przydatne zarówno do diagnostyki choroby pierwotnej jak i reaktywacji zakażenia.