HBe antygen

Jakościowe oznaczenie w surowicy krwi antygenu B e (HBeAg) wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV). Badanie jest wykorzystywane do monitorowania przebiegu, postępów leczenia i rokowania przewlekłego zapalenia wątroby typu B (WZW B). Obecność HBeAg wiąże się z obecnością replikujących, zakaźnych cząsteczek wirusa. Wirus HBV jest najczęstszą przyczyną ostrego oraz przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby na świecie. HBV jest DNA-wirusem należącym do rodziny hepadnawirusów. Przenoszony jest przez płyny ustrojowe w wyniku kontaktu seksualnego lub drogą parenteralną (pozajelitową).  HBeAg, chemicznie będący fragmentami degradowanego DNA wirusa, jest kodowany przez region precore DNA wirusa i wykrywany u chorych z wiremią (cząstki wirusa obecne we krwi). Jest traktowany jako zastępczy marker replikacji wirusa, będący równocześnie wskaźnikiem ryzyka marskości wątroby i raka wątrobowokomórkowego jako następstw infekcji HBV. Zanik HBeAg w krwi, z prawie równoczesnym pojawieniem się przeciwciał anty-HBe, nosi miano serokonwersji i zazwyczaj zapowiada stopniowe cofanie się  ostrego procesu chorobowego. Okres ten obejmuje redukcję ilości kopii wirusowego DNA, ilości wirusów w krwi (tym samym redukcję zakaźności krwi)  oraz, na ogół, remisję klinicznych objawów ostrej infekcji. Wczesna serokonwersja oraz krótki okres wykrywalności HBeAg dają większą szansę trwałej remisji objawów klinicznych, szansę zaniku antygenu HBs (HBsAg) i  mniejsze prawdopodobieństwo rozwoju następstw infekcji. Utrzymywanie się HBeAg w surowicy dłużej niż 6 miesięcy jest przesłanką większego prawdopodobieństwa przejścia procesu chorobowego w formę przewlekłą. Łączna obecności HBeAg oraz HBsAg  i przeciwciała anty-HBc świadczy o rozwinięciu przewlekłej formy infekcji.W przewlekłym WZW B ustalenie obecności HBeAg lub anty-HBe  tradycyjnie pozwala rozróżnić replikacyjną fazę infekcji (wyniki: HBeAg+; antyHBe-) związaną z obecnością zakaźnego wirusa w krwi od niereplikacyjnej (wyniki: HBeAg-;antyHBe+), zwanej również stanem nosicielstwa, której osiągnięcie jest jednym z celów terapii antywirusowej. Ze względu na możliwość wystąpienia mutacji wirusa w regionie DNA kodującym  HBeAg, czułość testu jako wskaźnika replikacji wirusa jest ograniczona. Wirus z mutacją nie tworzy antygenu B e. W związku z tym, u chorych z wynikami ujemnymi dla HBeAg, należy rozważać możliwość rozwoju mutacji w regionie precore DNA wirusa i wskazane jest oznaczenie DNA HBV w celu ustalenia statusu infekcji. 

Obecność antygenu: obecność replikującego wirusa HBV, ostre zapalenie wątroby typu B, przewlekłe zapalenie wątroby typu B (forma replikacyjna).

Brak antygenu: osoba zdrowa, serokonwersja osoby zakażonej, obecność mutanta (mutacja w regionie precore).

Przeciwciała heterofilne, HAMA.