Insulina. Pomiar stężenia insuliny, hormonu biorącego udział w regulacji gospodarki wodorowęglanowej organizmu, przydatny w głównie w podejrzenie insulinomy,  nowotworu wydzielającego insulinę. Insulina jest hormonem białkowym wytwarzanym w komórkach beta wysp Langerhansa w trzustce. Obniża poziom wchłoniętej przez krew glukozy dzięki działaniu anabolicznemu: stymulacji wychwytu glukozy, głównie przez komórki tkanki tłuszczowej, mięśniowej i hepatocyty, stymulacji przekształcania glukozy do glikogenu lub kwasów tłuszczowych, hamowaniu glukoneogenezy w wątrobie oraz stymuluji syntezy białek i hamowaniu ich rozkładu. Głównymi docelowymi organami dla insuliny są: wątroba, mięśnie szkieletowe i tkanka tłuszczowa, których komórki posiadają receptor dla insuliny. Glukoza, aminokwasy, hormony trzustki i przewodu pokarmowego (np. glukagon, gastryna, sekretyna, pankreozymina) oraz niektóre leki pobudzają wydzielanie insuliny. Czynnikami hamującymi wydzielanie insuliny są: hipoglikemia, somatostatyna i niektóre leki. Insulina jest wydzielana fizjologicznie w sposób pulsacyjny, dwufazowy. Jej okres półtrwania w krwi wynosi ok. 5 min. Z krążenia  usuwana jest głównie przez wątrobę. Pomiar stężenia insuliny w krwi najczęściej jest wykonywany równocześnie z oznaczeniem poziomu glukozy,  C-peptydu, a także w teście czynnościowym z tolbutamidem.