Białko całkowite
Ogólnopolski czas oczekiwania na wynik to
1-2 dni
Wybierz punkt pobrań, by zobaczyć czas oczekiwania w Twoim punkcie.
Opis badania
Pomiar stężenia białka całkowitego w surowicy krwi, przydatny w diagnostyce: wątroby, nerek, jelit, ciężkich chorób skóry i rozpoznawaniu zaburzeń odporności. Zlecany w przebiegu wstrząsu i przy kontroli stanu niedożywienia.
Przygotowanie do badania
Krew pobierać na czczo między godz. 7.00-10.00. Zaleca się, by ostatni posiłek poprzedniego dnia był spożyty nie później niż o godz.18.00.
Rytm dobowy
Zmienność dobowa; zachowywać porę pobrania
Białko całkowite - więcej informacji
Pomiar stężenia białka całkowitego w surowicy krwi. Poziom białka całkowitego w krwi stanowi wypadkową procesów syntezy (anabolizmu) i degradacji (katabolizmu) dwóch głównych frakcji białkowych: albumin i globulin. Hiperproteinemię – wzrost poziomu białka całkowitego w osoczu do stężenia przekraczającego 80 g/l, wiąże się głównie z hipergammaglobulinemią lub z odwodnieniem. Najczęstszą przyczyną hipoproteinemii, nieprawidłowo małego stężenia białek w osoczu, jest obniżenie poziomu albumin, rzadziej immunoglobulin, na skutek: niedoborów białka w diecie, przewlekłego głodzenia, nasilenia procesów katabolicznych, uszkodzenia wątroby (obniżona synteza), chorób nerek (wzmożona utrata z moczem), a także chorób nowotworowych. W celu identyfikacji frakcji białek odpowiedzialnej za stany hipoproteinemii lub hiperproteinemii wykonuje się tzw. proteinogram, czyli elektroforetyczny rozdział białek krwi. Stany z zaburzeniem frakcji białek w krwi (dysproteinemie) mogą występować przy prawidłowym stężeniu białka całkowitego.
Wskazaniem do pomiaru stężenia białka w osoczu są: przewlekłe choroby wątroby, zespół nerczycowy i inne choroby nerek, choroby zapalne jelit, stany niedożywienia, obrzęki, diagnostyka szpiczaka mnogiego i makroglobulinemii, zaburzenia odporności, stany kataboliczne w przebiegu ciężkich chorób.
Możliwe przyczyny odchyleń od normy
Zbyt długo przetrzymywana staza powoduje wzrost poziomu białka w surowicy. Na wynik wpływa: hemoliza, lipemia, wysoka bilirubina, preparat kontrastu, płyny infuzyjne podane badanemu.
Czynniki mogące mieć wpływ na wynik badania
Przyczyny wzrostu stężenia: hipergammaglobulinemia w przebiegu gammapatii monoklonalnych (np.: szpiczak mnogi, makroglobulinemia Waldenstroma), procesy autoimmunologiczne, marskość wątroby, przewlekłe stany zapalne, choroby pasożytnicze, AIDS, odwodnienie.
Przyczyny obniżenia stężenia: niedobory pokarmowe (głodówka, dieta, anoreksja), zaburzenia wchłaniania (np.: celiakia, alergia pokarmowa, mukowiscydoza), stany zapalne jelit (np. wrzodziejące zapalenie jelit, choroba Crohna), stany zapalne skóry (dermatozy), masywne oparzenia, pseudohipoproteinemia (m.in. przewodnienie, ciąża), analbuminemia, niewydolność wątroby, niedobór przeciwciał.
