Pomiar stężenia cholesterolu całkowitego (CHOL) jest przesiewowym badaniem cholesterolu, pozwalającym na wstępną ocenę ryzyka  rozwoju miażdżycy i chorób układu sercowo-naczyniowego, takich jak choroba wieńcowa, zawał serca i udar mózgu, miażdżyca tętnic kończyn dolnych itd. Cholesterol jest składnikiem błon komórkowych oraz prekursorem hormonów sterydowych: kortyzolu, aldosteronu, progesteronu, estrogenu i  testosteronu, witaminy D i kwasów żółciowych. Jako składnik błon komórkowych jest istotny dla procesu przewodzenia impulsów nerwowych oraz komórkowych mechanizmów układu odpornościowego. Cholesterol całkowity obejmuje trzy frakcje: lipoproteinę niskiej gęstości, LDL (ang. ang. low-density lipoprotein); lipoproteinę wysokiej gęstości, HDL  oraz  łącznie,  lipoproteinę bardzo małej gęstości,  VLDL (ang. very low density lipoprotein) i lipoproteinę o pośredniej gęstości, IDL (ang. intermediate density lipoprotein). Stężenie cholesterolu całkowitego we krwi jest uzależnione od metabolizmu lipoprotein, syntezy tkankowej oraz zawartości w spożywanych produktach. Cholesterol we krwi transportowany jest w postaci lipoprotein, przy czym jego największa pula  krąży w postaci cząstek LDL. Wzrost stężenia cholesterolu całkowitego jest charakterystyczny dla hiperlipoproteinemii (dyslipidemii) przebiegających ze zmianami w składzie ilościowym poszczególnych frakcji lipoprotein (klasyfikacja Fredricksona). Hiperlipidemie mogą być uwarunkowane genetycznie (hiperlipidemie pierwotne) lub mieć charakter wtórny, wynikający z takich schorzeń jak cukrzyca, choroby nerek, niedoczynność tarczycy, bądź nadużywania alkoholu i stosowania leków (beta-blokery, diuretyki tiazydowe, kortykosteroidy).