Badanie „anty-TPO” polega na oznaczeniu poziomu autoprzeciwciał skierowanych przeciwko antygenom tarczycy. Przeciwciała przeciwko peroksydazie  (anty-TPO) są  przeciwciałami własnymi organizmu swoistymi w stosunku do peroksydazy tarczycy (TPO), jednego z trzech antygenów tarczycy, które odgrywają rolę w chorobach autoimmunologicznych tarczycy. TPO stanowi  główny antygen mikrosomów komórek tarczycy i najczulszy parametr w wykrywaniu autoimmunologicznych chorób tarczycy. Biochemicznie TPO  katalizuje jodynację tyrozyny w tyreoglobulinie w biosyntezie T3 i T4. Przeciwciała anty-TPO uczestniczą w mechanizmie uszkadzaniu tkanki gruczołowej tarczycy, prowadzącym do niedoczynności w następstwie zapalenia typu Hashimoto i w zanikowym zapaleniu tarczycy. Wzrost miana anty-TPO poprzedza pojawianie się pozostałych objawów niedoczynności tarczycy: wzrostu TSH w subklinicznej postaci niedoczynności i spadku FT4 w niedoczynności jawnej. Obecność  anty-TPO stwierdza się u ponad 95% chorych na chorobę Hashimoto i u około 85% chorych  na chorobę Gravesa-Basedowa. Poza znaczeniem w diagnostyce  autoimmunologicznych tarczycy chorób tarczycy oraz określaniu ryzyka ich wystąpienia, obecność  anty-TPO stanowi czynnik: ryzyka  rozwoju niedoczynności tarczycy w przebiegu leczenia interferonem alfa i interleukiną 2 (zapalenie wątroby typu C), solami litu (choroby psychiatryczne ); ryzyka zaburzeń czynności tarczycy w przebiegu leczenia amiodaronem (leczenie arytmii serca);  ryzyka niedoczynności tarczycy  nasilonego u osób z zespołem Downa; ryzyka zaburzeń tarczycy w przebiegu ciąży, w wyniku kontrolowanej hiperstymulacji jajników i poporodowego zapalenia tarczycy; ryzyka poronienia i niepowodzenia zapłodnienia in vitro. Wyniki pomiaru stężenia anty-TPO zawsze należy interpretować w kontekście stanu klinicznego i wyników innych badań.